Μια βαριά και άτσαλη ταινία που βασίζεται σε παιδική σειρά, ο Τελευταίος μαχητής του ανέμου παρακολουθεί τον χαρισματικό διάδοχο της αυτοκρατορίας του Άβαταρ, ένα σοφό παιδί μεγάλης ηλικίας, το οποίο αρνήθηκε τη χειροτόνηση και θάφτηκε σε μια παγωμένη μπάλα, για να ξυπνήσει τυχαία πολλά χρόνια αργότερα. Η κατάσταση που βρήκε δεν είναι καθόλου ρόδινη: οι συνοδοιπόροι του έχουν πεθάνει και το Έθνος της Φωτιάς έχει υποδουλώσει τα έθνη του νερού, της γης και του αέρα και ο λιλιπούτειος Άανγκ οφείλει να παραμερίσει τους δισταγμούς και την αδράνειά του και να ελευθερώσει τα έθνη, ενεργοποιώντας τις δυνάμεις του και τον σεβασμό που του δείχνουν οι εν δυνάμει υπήκοοί του. Ο Σάιμαλαν διοχετεύει δευτερεύουσες ίντριγκες μέσα στο στόρι, αλλά δεν καταφέρνει να το κάνει ενδιαφέρον. Αν και κάποια από τα εφέ (σε συνεργασία με την Industrial Light and Magic) είναι εντυπωσιακά και δικαιολογούν τα λεφτά τους, το ντεκόρ είναι ήπια ονειρικό αλλά ποτέ απειλητικό ή δυναμικό, οι μάχες είναι προβλέψιμες και η σύλληψη κακώς εννοούμενα παιδική. Σε αυτόν το συνδυασμό χολιγουντιανού θεάματος, ασιατικής φιλοσοφίας και tai chi χορογραφίας απουσιάζει το ζητούμενο, δηλαδή η φαντασία ως συνεκτικός ιστός των επιδράσεων. Μόνο ο πιτσιρίκος Νόα Ρίνγκερ είναι σπιρτόζος, άντε και ο μονίμως θυμωμένος Ντεβ Πατέλ του Slumdog Millionaire, που έχει θέματα με τον πατέρα του και θέλει να αποδείξει πως είναι άξιος διάδοχος (πού να ήξερε...).