Παρακολουθώντας τις εικόνες εγκατάλειψης στα επαρχιακά αστικά τοπία της ταινίας του Μάικλ Μόρις δεν είναι να απορείς όταν κάποιος που ζει εκεί στρέφεται στον αλκοολισμό. Μέσα από ένα εισαγωγικό κολάζ μαθαίνουμε την ιστορία της Λέσλι που κέρδισε 190.000 δολάρια στη λοταρία και έχει έναν γιο, ο οποίος στο βίντεο της νίκης δεν μοιάζει να συμμερίζεται τη χαρά της – ίσως επειδή ξέρει περισσότερα.

 

Η Λέσλι θα τα ξοδέψει όλα σύντομα και η ιστορία ξεκινά χρόνια μετά, με την ηρωίδα να υφίσταται έξωση από το σπίτι της. Καταφεύγει στον ενήλικα, αλλά όχι ακόμα αρκετά μεγάλο ώστε να μπορεί να καταναλώσει αλκοόλ, γιο της, ο οποίος θέτει κάποια όρια για τη συγκατοίκηση που η ανώριμη, αλκοολική Λέσλι αναπόφευκτα δεν θα τηρήσει. 

 

Ο Μόρις ισορροπεί με ακρίβεια πάνω στη λεπτή γραμμή μεταξύ της ανάδειξης των αρνητικών στοιχείων του κεντρικού χαρακτήρα και της (δέουσας) συμπονετικής στάσης, εκτελώντας με συνέπεια μια πολυφορεμένη συνταγή του ανεξάρτητου αμερικανικού σινεμά και έχοντας ως αιχμή του δόρατος μια Άντρεα Ράιζμπορο που (επιτέλους) βρίσκει τον κατάλληλο πρωταγωνιστικό ρόλο επί αμερικανικού εδάφους και πραγματοποιεί μια tour de force εμφάνιση, από εκείνες που συνήθως ακολουθούνται από μεγαλύτερα πράγματα και κάλλιστα μπορούν να σε οδηγήσουν μέχρι τα Όσκαρ. Αν και υπάρχουν πιο προφανείς, εξωστρεφείς σκηνές, η συνάντησή της με έναν άγνωστο στο μπαρ συνιστά έτοιμο κλιπάκι για την απονομή και ένα μίνι ρεσιτάλ υποκριτικής.