Aπό τον Εξολοθρευτή Άγγελο του μεγάλου σουρεαλιστή –τι εννοείς ποιου μεγάλου σουρεαλιστή;‒ ως τον πολανσκικό Θεό της Σφαγής, έχουμε δει το εύρημα σε αρκετές παραλλαγές και η λειτουργία του είναι παρεμφερής. Μια ομάδα ανθρώπων βρίσκεται σε έναν κλειστό χώρο και χωρίς να είναι κυριολεκτικά φυλακισμένοι, μοιάζουν εγκλωβισμένοι εκεί με έναν σχεδόν μεταφυσικό τρόπο. Συνήθως ο εγκλεισμός αίρεται αφού λυθεί η εκκρεμότητα μεταξύ τους ή αφού ο δημιουργός έχει ολοκληρώσει το «πείραμά» του και μας έχει κομίσει τα συμπεράσματα που έβγαλε από τα πειραματόζωά του. Στους Γείτονες από πάνω ένα ζευγάρι περιμένει τους γείτονές του για τραπέζι. Ο άνδρας του ζεύγους δεν θέλει καθόλου την επίσκεψή τους, η γυναίκα τη θέλει υπερβολικά. Οι ρωγμές στη σχέση τους είναι εμφανείς από τα πρώτα λεπτά.

Δεν είναι δύσκολο να μαντέψεις πού το πάει ο Σεσκ Γκέι, δημιουργός της παραγνωρισμένης καρκινικής δραμεντί Truman, με αυτήν τη μεταφορά του ομώνυμου θεατρικού του. Ο τρόπος είναι το ζητούμενο κι εδώ ο Ισπανός δημιουργός βάζει τα γυαλιά στους Γάλλους ομολόγους του, αποδεικνύοντας ότι μπορείς να κάνεις κινηματογραφικό μπουλβάρ –ελαφριά αστική κωμωδία δηλαδή‒ χωρίς υστερισμούς και χοντράδες. Χαριτωμένο, με ένα στιγμιότυπο από εκείνα που δαγκώνεις τον ώμο του μπροστινού θεατή από τα γέλια, κυρίως λόγω της κωμικής στόφας του Χαβιέ Καμάρα, και στη σωστή διάρκεια για κωμωδία, το φιλμ του Σεσκ Γκέι σε κάνει να εύχεσαι οι (δυστυχώς αναπόφευκτες) μεσογειακές κωμωδίες του φετινού καλοκαιριού να ακολουθήσουν το δικό του παράδειγμα.