Μεγάλη σε διάρκεια και εύρος ταινία του Στίβεν Σπίλμπεργκ, ανοιγμένη σε κινηματογραφικές διαστάσεις τέτοιες, που κανείς δεν φαντάζεται πώς ήταν δυνατόν να λειτουργήσει σε θεατρικό (και όμως, ανέβηκε στο σανίδι με μεγάλη επιτυχία και πολλά βραβεία). Ο Τζόι το άλογο διατρέχει κι ενώνει διαφορετικές ιστορίες που ξεκινούν από το Ντέβον της Αγγλίας και καταλήγουν στο ίδιο μέρος, με μεγάλες ενδιάμεσες φάσεις κατά τη διάρκεια του Μεγάλου Πολέμου. Η υπερβολή και ο συναισθηματισμός τονίζονται από τη φλύαρη και ασταμάτητη μουσική του Τζον Γουίλιαμς, καθώς το νέο αγόρι και το άλογό του είναι βούτυρο στο ψωμί του Σπίλμπεργκ για να τραβήξει με δύναμη τις χορδές της καρδιάς, όποτε του δίνεται η ευκαιρία. Ο πραγματικός καλλιτέχνης της ταινίας είναι ο Πολωνός οπερατέρ Γιάνους Καμίνσκι, που με τη δραματική του φωτογραφία δίνει δύναμη και αιχμή, ακόμη και σε σκηνές που φαίνονται να μην έχουν μεγάλη σημασία. Εκτός από τον εντυπωσιακό καλπασμό του αλόγου στα χαρακώματα, ανθολογία στο έργο του Σπίλμπεργκ, το ερειπωμένο πεδίο μάχης με τις αντανακλάσεις του φωτός στα νερά, τις περήφανες βρετανικές εξοχές αλά Τζον Φορντ στον Ήσυχο Άνθρωπο και το φινάλε με φόντο το φλογισμένο ηλιοβασίλεμα, αξίζει να προσέξετε τη σεκάνς με τους ανεμόμυλους, όπου τα πτερύγια που περιστρέφονται μοιάζουν με απειλητικές λεπίδες, όπως σκίζουν το λυκόφως. Στα επερχόμενα Όσκαρ το δίλημμα θα είναι μεγάλο στην κατηγορία της καλύτερης φωτογραφίας, με τον Καμίνσκι απέναντι στον Μεξικανό Εμάνουελ Λουμπέτσκι.