Το Jester φέρει τη ρετσινιά κλώνου του Terrifier, κυρίως γιατί έχει για μπαμπούλα έναν κλόουν που επικοινωνεί μέσω της παντομίμας. Aπό εκεί και πέρα, δεν πρόκειται για ανάλογο ρεσιτάλ αγριότητας και κατάτμησης της σάρκας, προς τέρψη της γαλαρίας και (κυρίως) του engagement στο TikTok. Eίναι ένα μεταφυσικό slasher μεσαίας σκληρότητας με (πιο) αφηγηματικό προσανατολισμό.

 

To άλλο του κοινό στοιχείο με τις δημιουργίες του Νταμιάν Λεόνε είναι ότι πρόκειται για ταινία υπεράνω κριτικής, περισσότερο λόγω στοχοθεσίας παρά λόγω κακοτεχνίας – ή ημι-επαγγελματισμού, εν προκειμένω. Ωστόσο, η κριτική οφείλει να λάβει υπόψη τις ειδικότερες συνθήκες και να αναγνωρίσει και τα προτερήματα μιας ταινίας ή ενός δημιουργού, (ότ)αν αυτά υπάρχουν. Κι εδώ πέρα διακρίναμε έκδηλη φαντασία στη σύλληψη των φονικών – είπαμε, η εκτέλεση πάσχει. Περαιτέρω, το μπρα ντε φερ μεταξύ του κακού και της κεντρικής (αντι)ηρωίδας έχει μια σχετική σεναριακή ανάπτυξη κι εξέλιξη, στηρίζεται στην αμοιβαία προσπάθεια εξαπάτησης – στα Terrifier παίρνεις μόνο exposition και ασυναρτησίες έναντι μυθολογίας.

 

Δεν είναι, φυσικά, μια ταινία που προτείνεται, πέρα από τους πολύ φανατικούς του είδους που θέλουν να τα βλέπουν όλα, τους οποίους το νούμερο 2 δεν θα πρέπει να τους αποτρέψει – στέκεται αυτοτελώς. Ωστόσο, σε αντίθεση με την περίπτωση Λεόνε και με όσους σκηνοθέτες ασχολήθηκαν με το διευρυμένο σύμπαν του αιμοβόρου Γουίνι, στην περίπτωση του Κόλιν Κράουτσουκ διαγνώσαμε ψήγματα ταλέντου και είμαστε περίεργοι να δούμε τι θα κάνει με μεγαλύτερο προϋπολογισμό στα χέρια του. Υποψιαζόμαστε ότι θα τον αξιοποιήσει πιο γόνιμα από τον Νταμιάν Λεόνε, ο οποίος, στην πραγματικότητα, δεν διαθέτει έμπνευση ούτε μέσα στην καφρίλα του. Απλώς είχε την τύχη να βρεθεί στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή.