Ο Κιάνου Ριβς, ως συνήγορος υπεράσπισης, διηγείται με έναν ελαφρύ κυνισμό μια υπόθεση δολοφονίας που ανέλαβε χωρίς τη θέλησή του, ενός παλιού του φίλου μεγαλοδικηγόρου, ο οποίος φαίνεται να έχει σκοτωθεί από τον γιο του. Όλα αυτά σε μια μικρή πόλη της Λουιζιάνα, με τη σύζυγο να παρατηρεί σιωπηλή, αλλά να διαφαίνεται πως ο ρόλος της μόνο συνοδευτικός δεν είναι, παρά το ανέκφραστο (από τις πολλαπλές πλαστικές επεμβάσεις) πρόσωπο της Ζελβέγκερ, και τη μικρή κοινωνία να μη θέλει, ως συνήθως, να αποκαλύψει συγκεκριμένα μυστικά, ένα σκηνικό δηλαδή που έχει περιγραφεί συχνά στο σινεμά, όπως και σε τηλεοπτικές σειρές.

Παρατηρώντας όμως το καστ, την αφήγηση και τον τρόπο κινηματογράφησης, μπορείς μέχρι και να ορκιστείς σε δικαστήριο πως βλέπεις μια ταινία γυρισμένη περίπου 20 χρόνια πριν, και μάλιστα κατηγορίας straight to VHS για τότε, που για κάποιον λόγο δεν προβλήθηκε ποτέ και ανακαλύφθηκε σε κάποιο ράφι. Σχεδόν θεατρικό την περισσότερη ώρα, καθώς κυλά μέσα στο δικαστήριο και ανάλογα με την τροπή που παίρνει μια σχετικά απλή δίκη, που από την πρώτη στιγμή υποδεικνύει με μυριάδες διαφορετικούς τρόπους πως θα υπάρξει ανατροπή για να το καταλάβει κάποιος ακόμη και αν παρακολουθεί κοιμισμένος, ενεργοποιείται μια σειρά από flashbacks που επεξηγούν τα όσα ακούμε ή δεν ακούμε και υπονοούνται, μέχρι τις τελικές αποκαλύψεις. Ο Ριβς και ο Μπελούσι (έπειτα από χρόνια) κάνουν ό,τι μπορούν για ένα όσο το δυνατόν πιο ευπρεπές αποτέλεσμα.