Αν ξεπεράσει κάποιος το γεγονός πως ένας ιστορικός τέχνης αποφασίζει να πάρει την απαρηγόρητη σύζυγό του και να πάνε στη Βενετία για να ξεπεράσουν τον τραγικό θάνατο της μοναχοκόρης τους, η οποία πνίγηκε στη λιμνούλα του σπιτιού τους (με τόσο νερό παντού, και ειδικά στη χειμωνιάτικη Βενετία, την επιτομή της διάχυτης θλίψης;), το μεταφυσικό αριστούργημα του Νίκολας Ρεγκ υπερβαίνει θεαματικά την πρωτότυπη βάση του, την ιστορία της Δάφνης ντι μωριέ, και στοιχειώνει ακόμη με την ακαταμάχητη αφομοίωση του φόβου και της βαθιάς απελπισίας μέσα στην επιθυμία και τις τύψεις.

 

Πασίγνωστο για το κατακόκκινο αδιάβροχο που φορούσε η μικρή αλλά και το ίδιου χρώματος πανωφόρι που προτιμά ως μακάβριο ενδυματολογικό αξεσουάρ ένας νάνος-δολοφόνος της Βενετίας, το Μετά τα Μεσάνυχτα παραμένει μια συναρπαστική ελεγεία για τον θάνατο, μια ψυχαναλυτική περιπλάνηση στα κανάλια της ψευδαίσθησης, παιγμένη με τρυφερότητα από την Τζούλι Κρίστι και τον Ντόναλντ Σάδερλαντ, και σκηνοθετημένη με οίστρο και επινοητικότητα από τον πάντα απροσδόκητο Νίκολας Ρεγκ.