Λιγότερο μια ευθεία αντικαθεστωτική δημιουργία και περισσότερο μια χαμηλότονη, ανθρώπινη ιστορία για τη σχέση που αναπτύσσεται ανάμεσα σε δύο κατατρεγμένους ήρωες με φόντο το καθεστώς του Πινοσέτ, ειπωμένη όχι με τη γλαφυρότητα μιας queer φεστιβαλικής απόπειρας αλλά με τη λεπτότητα και την αίσθηση προσμονής (και τη ματαίωση) μιας παραδοσιακής κινηματογραφικής ιστορίας αγάπης, δίχως βέβαια να περιορίζει ποτέ το ολοκληρωτικό περιβάλλον σε υποσημείωση της Ιστορίας – ακόμα και το meet cute, δηλαδή η χαριτωμένη, τυχαία συνάντηση ανάμεσα στους ήρωες, έρχεται έπειτα από μια βάναυση επιδρομή της αστυνομίας σε ένα drag show. 

 

Μεγάλο μέρος της ταινίας εξελίσσεται μέσα σε τέσσερις τοίχους, υπενθυμίζοντας διαρκώς τον εγκλωβισμό των δύο ηρώων λόγω σεξουαλικής ταυτότητας και πολιτικών πιστεύω αντίστοιχα σε έναν κόσμο χιλιόμετρα μακριά από τον ιδανικό, με αποτέλεσμα η τελική σκηνή, η οποία διαδραματίζεται σε μια ανοιχτή «θάλασσα» από πιθανές εκδοχές του μέλλοντος που, χάρη στη γνωριμία τους, έμοιασαν για λίγο εφικτές, να φέρνει μια πρόσκαιρη λύτρωση μες στη γλυκόπικρη πραγματικότητά της.