Στο υπέροχο animation Ι Lost my Hand (2019), που ο αλγόριθμος του Netflix προσποιείται ότι δεν υπάρχει – αλλά μπορείτε να βρείτε εκεί- ο Ζερεμί Κλαπέν στηρίζει τη δραματουργία  στην αρχή ότι το σώμα έχει τη δική του μνήμη, και μιλά για τους πάσης φύσεως «ακρωτηριασμούς» που την καταρτίζουν μέσα από την ιστορία ενός κομμένου χεριού που αναζητά τον ιδιοκτήτη του. Στο Meanwhile on Earth νιώθεις πως ο Κλαπέν επιχειρεί να αντιστρέψει αυτή την αρχή, διατείνεται ότι και η μνήμη έχει το δικό της σώμα κι άμα το χάσει πρέπει πάση θυσία να το αντικαταστήσει. Ή κάπως έτσι, τελοσπάντων, καθώς κατά την απόπειρα του να εφαρμόσει τους κανόνες του animation σε live-action σύμπαν χάνονται πολλά στη μετάφραση – στη ζωντανή δράση η ρευστότητα της αφήγησης καταλήγει σπασμωδικότητα. 

 

Στην ιστορία μιας 23χρονης σκιτσογράφου, που βγάζει χρήματα ως νοσηλεύτρια σε γηροκομείο, αντί να κυνηγήσει το όνειρο της, και θρηνεί έναν αδερφό που χάθηκε σε διαστημική αποστολή, φαίνεται να υπάρχει μια ταινία για τον αποχωρισμό και την παρεπόμενη θλίψη, μα χάνεται κι αυτή στο διάστημα μεταξύ παραβολής και κυριολεξίας, καταπνίγεται από τον αδικαιολόγητο σαδισμό και την αοριστία. Μοναχά τα χρώματα, οι ηλεκτρονικές μελωδίες με τα αλαφροϊσκιωτα χορικά του Νταν Λεβί και το νοτισμένο βλέμμα της πρωταγωνίστριας Μέγκαν Νόρθαμ μένουν ως μάρτυρες πως, σε μιαν άλλη ζωή (και σε μιαν άλλη δημιουργική φάση της καριέρας του φερέλπιδος δημιουργού), θα μπορούσε να έχει υπάρξει.