«Μπορώ να αντιμετωπίσω μεγάλες και μικρές ειδήσεις. Κι αν δεν υπάρχει καμία είδηση, θα βγω έξω και θα δαγκώσω έναν σκύλο», αναγγέλλει, παραφράζοντας την πασίγνωστη ρήση για τον ορισμό της αγοραίας δημοσιογραφίας, με έναν κυνισμό που βροντοφωνάζει Μπίλι Γουάιλντερ, ο Τέιτουμ, ο αλκοολικός, διεφθαρμένος, ξοφλημένος ρεπόρτερ που καταλήγει σε μια κωμόπολη στη μέση του πουθενά, ανακαλύπτει ένα περιστατικό ικανό να προκαλέσει εθνικής εμβέλειας ενδιαφέρον και το αρμέγει με κάθε δυνατό τρόπο, αψηφώντας ηθικούς κώδικες και επαγγελματική δεοντολογία.

 

Σε μία από τις πιο σκληρές του δημιουργίες, γυρισμένη έναν χρόνο μετά τη θριαμβευτική, πολυβραβευμένη, πικρόχολη σάτιρά του για το Χόλιγουντ, τη «Λεωφόρο της Δύσης», ο Αυστριακός σκηνοθέτης καρφώνει όχι μόνο τα media αλλά και το αδηφάγο κοινό, με καταλύτη έναν ταλαντούχο και ραδιούργο εκμεταλλευτή του ανθρώπινου πόνου, δίνοντάς του την ευκαιρία να διακρίνει τη λύτρωση την τελευταία στιγμή. Μια περίτεχνη, λιτή προφητεία, παραγνωρισμένη στην εποχή της.