Δυο Γεωργιανές που διαμένουν στο Λος Άντζελες, η φωτογράφος Έλα και η σύντροφός της Κλάρα, περνούν τις διακοπές τους σε ένα τυπικό ελληνικό θέρετρο. Όταν σε μια βόλτα τους η Έλα πέφτει στο κενό του ασανσέρ ενός εγκαταλελειμμένου ξενοδοχείου (ένα εξαιρετικό brutalist απομεινάρι στα γυρίσματα στην Ανάβυσσο), η Κλάρα ψάχνει απεγνωσμένα για βοήθεια και για κακή της τύχη πέφτει πάνω σε τρεις Αλβανούς που παρεπιδημούν στην περιοχή, τους αδελφούς Άλτιν και Έντι και τον επιθετικό ξάδελφό τους Βετόν, ο οποίος νωρίτερα είχε εξαναγκασθεί σε στοματικό έρωτα με τον αστυνομικό του νησιού (Μάκης Παπαδημητρίου). Η νέα γυναίκα αδυνατεί να επικοινωνήσει σε οποιαδήποτε γλώσσα με τους τρεις άνδρες και η αρχική αμηχανία καταλήγει σε ομηρία με εξαιρετικά δυσάρεστες συνέπειες: οι ειδυλλιακές καλοκαιρινές στιγμές παραχωρούν τη θέση τους σε ένα ιδρωμένο θρίλερ με αλυσιδωτές αντιδράσεις. Ο σπουδαίος διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ, με 6 υποψηφιότητες για το ASC και 2 για Όσκαρ στον τομέα του, για το Νεμπράσκα και τη Δίκη των 7 του Σικάγο, μόνιμος συνεργάτης του Αλεξάντερ Πέιν και του Τζέιμς Μάνγκολντ, με πενήντα ταινίες στο ενεργητικό του, ξεκίνησε νεότατος την καριέρα του ως σκηνοθέτης, και πάλι με θρίλερ, το Sketch Artist με την Ντρου Μπάριμορ το 1992, γύρισε ένα στην αγαπημένη του Αρκαδία με τον Νικ Νόλτε και επιστρέφει στη χώρα μας με τη συμπαραγωγή Γεωργίας - Αλβανίας - Γερμανίας - Ελλάδας, Όταν το φως πέφτει, υπηρετώντας ένα είδος που του αρέσει, αυτήν τη φορά ενσωματώνοντας κοινωνική παρατήρηση στους χαρακτήρες. Οι τουρίστριες κινούνται σε μια φούσκα προνομίων, σαν δυο όμορφες ερωτευμένες που δεν νοιάζονται για τις συνέπειες, επιλέγοντας την αμερικανική νοοτροπία ελαφριάς αλαζονείας έναντι της καταγωγής τους αλλά και των κατώτερων ντόπιων, που διόλου τυχαία είναι Αλβανοί – ένας Έλληνας στο κλαμπ τούς εξηγεί τη σημειολογική αντιμετώπιση στη χώρα μας. Ο τρόπος που ο Παπαμιχαήλ συνδέει τις εικαστικές διακυμάνσεις με τη δραματική ανάπτυξη, κυρίως προσαρμόζοντας το φως στις καταστάσεις που περιγράφει και αλλάζοντας τη διεύθυνση των ηθοποιών ανάλογα με τις φάσεις του σεναρίου, δείχνει τον δρόμο σε μια δημιουργική μετάβαση από τα στενά όρια του θρίλερ εκδίκησης στο δράμα χαρακτήρων. Η ταινία κινείται σε διαφορετικά είδη και μιλάει για θύματα διαφορετικών ταχυτήτων με αφορμή το κενό επικοινωνίας. Ως θρίλερ έχει ενδιαφέρον και ένταση, έστω κι αν η κατάσταση ομηρίας φαντάζει λίγο παρατεταμένη για να γίνει εντελώς πιστευτή.