Μετά το The Yards, ο Τζέιμς Γκρέι επιστρέφει με ένα πολύπλοκο δράμα σχέσεων, που κινείται γύρω από την οικογένεια, τις τύψεις και την προδοσία. Τοποθετείται στη Νέα Υόρκη του 1988 και παρακολουθεί έναν νέο άνδρα απομακρυσμένο από την παράδοση της οικογένειας που θέλει τους άνδρες να γίνονται αστυνομικοί. Θέλει να περνάει καλά (όπως δείχνει και η εντυπωσιακή πρώτη σκηνή, που απεικονίζει την καυτή Έβα Μέντες να θωπεύεται με τη βοήθειά του) και έχει παγώσει το παρελθόν του. Μπλέκεται σε ένα βρόμικο κόσμο χωρίς απαραίτητα να είναι και ο ίδιος μέρος του. Τα πράγματα έρχονται έτσι ώστε αναλαμβάνει μια μυστική αποστολή, στη θέση του τραυματισμένου αδελφού του. Γίνεται αυτό που νομίζει πως σιχαίνεται, ενώ τόσα χρόνια απομακρυνόταν όχι από την ουσία, αλλά από την ασφυκτική σύγκριση και την αναμενόμενα προδιαγεγραμμένη ζωή.

Εκτός από δυο τρεις σκηνές που έχουν δύναμη και συναισθηματική μεστότητα, ο Τζέιμς Γκρέι γίνεται βαρύς και πομπώδης, χωρίς να διαθέτει υλικό για να δικαιολογήσει ένα saga ανάλογο του ύφους της ταινίας. Στον Πληροφοριοδότη, ας πούμε, βρίσκουμε όλα τα στοιχεία του Η Νύχτα μας Ανήκει και απολαμβάνουμε την πλοκή χωρίς εκπτώσεις. Η Έβα Μέντες περισσεύει και ο Γουόλμπεργκ δεν αναπτύσσεται. Ο Ρόμπερτ Ντιβάλ προσπαθεί με όπλο τη δεξιοτεχνία του, και μόνο από τον Φίνιξ εκχέεται μια διαπεραστική ένταση -  στην οποία άλλωστε τον έχουμε συνηθίσει τον τελευταίο καιρό.