Τυπική κωμωδία παρεξηγήσεων, χωρίς πολλά περιθώρια και όρεξη για δημιουργικά ρίσκα, στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στις ορέξεις και το ταλέντο των ηθοποιών του. Ο πρωταγωνιστής Ντιέγκο Περέτι μοιάζει ιδανικός για τον ήρωα που ερμηνεύει, μεταφέροντας με άνεση τον πανικό που βρίσκει έναν, παραιτημένο από το ερωτικό παιχνίδι, μεσήλικα μπροστά στη θέα της αειθαλούς Μαριμπέλ Βερντού (κάποτε το αντικείμενο του πόθου στο Θέλω και τη Μαμά σου). Αυτός ο πανικός, ικανός να τον οδηγήσει στο να «ξεχάσει» όχι μόνο την κόρη του αλλά και όποιο άλλο βασικό στοιχείο της ζωής του δίνει εκκίνηση στη διαμάχη αυτών που νοιώθουν άνετα δίπλα στα παιδιά τους και αυτών που δε θέλουν να τα βλέπουν ούτε ζωγραφιστά. Τα επιχειρήματα και των δύο πλευρών είναι όμως συνηθισμένα και κάπως τετριμμένα, το αρχικό ψέμα διαδέχονται μερικά ακόμη μέχρι που η κόρη του ήρωα παίρνει πάνω της την υπόθεση αλλά και μάλλον και την ίδια την ταινία, αφού το κέφι, η φρεσκάδα συνοδευόμενα από την σεναριακά επιμελημένη εξυπνάδα της επιφέρουν ομαλά το αναμενόμενο happy end.