Πολλά στοιχεία στην αριστουργηματική Επιστροφή, το θριαμβευτικό ντεμπούτο του Ρώσου Αντρέι Σβιάγκιντσεφ, έμεναν κρυφά, αλλά ο θεατής αποζημιωνόταν πλήρως από τη δύναμη και τη σφοδρότητα της εξουσίας που ασκούσε ο πατέρας στην ψυχή των δυο γιων του. Στην Αποξένωση, οι χριστιανικές παραβολές και η επιρροή του Ταρκόφσκι είναι σχεδόν ακυρωτικές. Το έργο μιλάει για τη μετακόμιση ενός ζευγαριού με τα δυο παιδιά του από την πόλη στην εξοχή, από ένα αμφίβολο περιβάλλον στο φυσικό παράδεισο. Ο πατέρας έχει στο μεταξύ πυροβοληθεί, άρα έχει παράνομες δοσοληψίες που δεν διευκρινίζονται, και μετά από λίγη ώρα, η σύζυγος του αποκαλύπτει πως είναι έγκυος, αλλά το παιδί δεν είναι δικό του. Ενώ θα περίμενε κανείς πως η κάθαρση είναι ρουτίνα στην Εδέμ, όσο πιο πολύ ρέουν τα ρυάκια και θροΐζουν τα φύλλα τόσο περισσότερο η αμαρτία γίνεται βαριά και δυσβάσταχτη, χωρίς εμείς να μπορούμε να συνέλθουμε από την απουσία δραματικών πληροφοριών και κυρίως να σηκώσουμε κεφάλι από τον έντονο και πυκνό συμβολισμό.

Διασκευάζοντας τοThe Laughing Matter του Γουίλιαμ Σαρόγιαν με τη δράση από την Καλιφόρνια, ο Σβιάγκιντσεφ ξαναδούλεψε το θέμα της έξωσης από τον παράδεισο με έμφαση στην αμαρτία και αφαιρετική ανία.