Δεν σταματώ να σοκάρομαι από την αποκρουστική εκείνη περίοδο της βρετανικής ιστορίας, τότε που ο Ερρίκος ο 8οςπροσπαθούσε να σπείρει αρσενικό διάδοχο και στο διάβα του τα έσπασε με την Καθολική Εκκλησία, καθώς χώρισε την Ισπανίδα πρώτη κυρία που είχε διασυνδέσεις και γερή οικογένεια, και δεν δίσταζε να καρατομήσει όποιον του κουνιόταν, για προδοσία εναντίον του στέμματος. Δηλαδή, θα πρέπει να του πούμε και μπράβο επειδή καθαίρεσε μια πίστη και την αντικατέστησε με μια άλλη, για να πάρει διαζύγιο και να παντρευτεί την Άννα Μπολένα (όπως την αποκαλούσαν οι παλιοί), μόνο και μόνο για να την αποκεφαλίσει όταν του βρόμισε κι αυτή, και να προχωρήσει στο παρασύνθημα; Αποκρουστικά πράγματα, που δυστυχώς έχουν επιγόνους και ευτυχώς για τους σεναριογράφους που ξέρουν να σκαλίζουν, δεν παύουν να τους προμηθεύουν με πρώτης τάξεως υλικό για ερωτικά δράματα και γαργαλιστικές ερμηνείες.

Η μαμά της ξακουστής Ελίζαμπεθ, της παρθένου βασίλισσας, ήταν η πολύφερνη Αν, η οποία απ' ό,τι μαθαίνουμε είχε και μια αδελφή που είχε γυαλίσει στον ανισόρροπο Ερρίκο, τη Μαίρη. Με εξυπνάδα και δολιότητα, λέει η Φιλίπα Γκρέγκορι στο ομώνυμο μυθιστόρημά της, η Αν υπερσκέλισε τη Μαίρη στην κούρσα για τη διαδοχή στο θρόνο, αλλά η Μαίρη πρόλαβε και γέννησε ένα ακόμη κορίτσι για τον Ερρίκο. Εκείνος δεν έπαψε να τη βλέπει με γλύκα και ζεστασιά - αλλά πάλι ποιος του δίνει σημασία αφού η σημερινή ερωμένη του ήταν η αυριανή εχθρός του; Η Μαίρη προσπάθησε να σώσει την αδελφή της από το θάνατο, αλλά δεν τα κατάφερε.

Η βρετανική ιστορία σημαδεύτηκε από το ανήσυχο πουλί του Ερρίκου (αλήθεια είναι αυτό) και η ταινία σταματάει στο σημείο ακριβώς που ξεκινάει η Ιδιωτική Ζωή του Ερρίκου του 8ουτου Αλεξάντερ Κόρντα, με τον Τσαρλς Λότον στο ρόλο που του χάρισε το Όσκαρ το 1934. Ο Έρικ Μπάνα στον αντίστοιχο ρόλο της ταινίας Η Άλλη Ερωμένη του Βασιλιά βγαίνει λίγο χαζός, αδυνατώντας να μεταφέρει κάτι παραπάνω από την αμηχανία και το δισταγμό που τον οδήγησαν σε μια σειρά από αρνητικές ενέργειες. Παρά την αναγκαστική της παλαίωση, η ερμηνεία του Λότον είναι οριστική και ζωώδης, ένα κατακτητικό τρένο με πρώτο σταθμό την Τζέιν Σέιμορ και τέρμα το προσωπικό αδιέξοδο και την decadence.

Τούτη εδώ η ταινία επικεντρώνεται στην πολύπλοκη σχέση των δύο αδελφών. Οι δυο γυναίκες αγαπιούνται, αλλά σαρώνονται από την επιβεβλημένη ανταγωνιστικότητα και τη μεθόδευση των συγγενών τους, του δολοπλόκου θείου, του συμφεροντολόγου πατέρα και της στεγνής μάνας (ταιριαστή η Κριστίν Σκοτ Τόμας). Με λίγα λόγια, έχουμε μια συγκαλυμμένη σαπουνόπερα, που, ως τέτοια, λειτουργεί μια χαρά. Στα σοβαρά της εδάφια, όποτε δηλαδή πάει να εξάγει κάποιο κοινωνικό-πολιτικό συμπέρασμα, φανερώνει τη λυμφατική της φτιαξιά, και μάλιστα με πομπώδη τρόπο. Οι Πόρτμαν και Γιόχανσον ως αδελφές εποχής δεν προσθέτουν και πολλά στο βιογραφικό τους. Η τελευταία, επειδή πρέπει να μιλήσει εκτός από το να δείχνει ότι ταιριάζει γάντι στον 16οαιώνα (όπως στο Σκουλαρίκι, εντάξει, έναν αιώνα αργότερα), ελαφρώς εκτίθεται.