Οι ιστορικές ανακρίβειες και ο έντονος συναισθηματισμός δεν πτόησαν ούτε στο ελάχιστο την εντυπωσιακή καθαρότητα της σχέσης του ταπεινού ταχυδρόμου σε ένα παραθαλάσσιο χωριό της Ιταλίας με τον εξόριστο, διάσημο ποιητή Πάμπλο Νερούδα ‒ ο οποίος έχει ευτυχήσει στις κινηματογραφικές βιογραφίες που επιχειρούν δημιουργικά να αξιοποιήσουν την προσωπικότητα και τον λόγο του.

 

Η ιταλιάνικη λαϊκότητα της ταινίας δεν εκχυδαΐζεται αλλά φτερουγίζει ανάμεσα στο νόημα της ζωής και τη ζωτικότητα του έρωτα και αυτό οφείλεται στην αξιολάτρευτη μανιέρα που επινοεί ο δημιουργός του «Ταχυδρόμου» ‒άσχετα από το αν το υπογράφει ο Μάικλ Ράντφορντ‒ Μάσιμο Τροΐζι, ο οποίος πέθανε μερικές ημέρες μετά το τελευταίο γύρισμα, έχοντας αναβάλει, μοιραία όπως αποδείχτηκε, μια επείγουσα εγχείρηση καρδιάς.

 

Ο Χάρβεϊ Γουάινστιν ανέλαβε την «εγκάρδια» προώθηση του φιλμ στις ΗΠΑ, πουσάροντάς το σε πολλαπλές υποψηφιότητες στις μεγάλες κατηγορίες ‒ κέρδισε Όσκαρ Πρωτότυπης Μουσικής για το συγκινητικό σκορ του Λουίς Μπακάλοφ.