Μπροστά στις Εργένισσες, οι Φιλενάδες είναι ένα κέντημα λεπτότητας και το Hangover μια συγχωρητέα κουτσουκέλα ανδρών που δεν μπορούν να μεγαλώσουν. Μόνο στο φινάλε (που προσπαθεί να κουκουλώσει τα τερατώδη) οι ήρωες προσπαθούν να ξεπλυθούν εσπευσμένα από τη βρομιά σκέψεων και πράξεων που έχουν προηγηθεί. Κανείς δεν υποστηρίζει πως οι άνθρωποι οφείλουν να είναι τέλειοι και καλοπροαίρετοι - αλλιώς δεν θα υπήρχε λόγος να βλέπουμε ταινίες. Εδώ, όμως, μιλάμε για παρέλαση ασχήμιας και διαγωνισμό μοχθηρίας από τους πιο αρνητικούς και απωθητικούς χαρακτήρες που έχω δει σε κανονικό περιτύλιγμα -γαμπρός, παράνυφοι, απόφοιτοι πανεπιστημίων, κανονικά παιδιά, που λέει ο λόγος- χωρίς να υπάρχει κανείς λόγος να συμπεριφέρονται έτσι και δίχως καμία πρωτοτυπία. Στον χαμό, οι καλοί ηθοποιοί, που είναι αρκετοί, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να δώσουν κάποιο νόημα σε ανοησίες. Προσωπικά, μου άρεσε η Λίζι Κάπλαν στον ρόλο της Τζένα, χωρίς να σημαίνει πως και αυτός ο χαρακτήρας δεν χτυπάει το κεφάλι του στον τοίχο.