Το Αστυνομία, Ταυτότητα του Κορνέλιου Πορομπόιου, μια σάτιρα της γραφειοκρατίας με φόντο ένα χωριό στη Ρουμανία, εκτός από απόδειξη της ποικιλίας που παρουσιάζει υφολογικά η νέα δύναμη του βαλκανικού σινεμά, είναι μια ταινία γυρισμένη με αυτοπεποίθηση και πείσμα, παρά το γεγονός ότι το αργό ξετύλιγμα της πλοκής ξεθωριάζει τις θεωρητικές της αρετές. Στην ταινία, ο αστυνομικός Κρίστι λαμβάνει εντολή να παρακολουθήσει έναν 17χρονο που είναι ύποπτος χρήσης και εμπορίας χασίς. Πιστεύει πως ένας συμμαθητής του που έχει βλέψεις για τη φιλενάδα του τον έχει καρφώσει και ο Κρίστι διστάζει να τον καταγγείλει, καταστρέφοντας με αυτό τον τρόπο το μέλλον ενός εφήβου για ένα μάλλον αμελητέο παράπτωμα.

Κάνοντας το καθήκον του, συλλέγει με τις ώρες πληροφορίες και πριν τις καταθέσει έχει μακροσκελείς συζητήσεις με τον διευθυντή στο αστυνομικό τμήμα, με θέμα το γράμμα του νόμου και τη συνείδηση ενός δημόσιου λειτουργού. Ο Πορομπόιου έχει γυρίσει μια διαδικαστική ταινία για την οικογένεια, τις Αρχές, τη μικρή κοινωνία και κυρίως το ηθικό δίλημμα ενός στριμωγμένου ανθρώπου, με λίγα (μονο)πλάνα, αφαιρώντας έτσι το αίμα από τον υποτιθέμενο στόχο, το έγκλημα και την τιμωρία. Τον ενδιαφέρει η συμβολική φαυλότητα της αυτοσχέδιας κοινωνικής οργάνωσης: το πνεύμα είναι η συνείδηση του νεαρού αστυνομικού που τον χωρίζει μια κουκίδα από την παραβατικότητα του γείτονα κι επίσης νεαρού συμπολίτη του.

Το γράμμα εκπροσωπείται από τον ιδρυματοποιημένο προϊστάμενο, ένα απολειφάδι της επαρχιώτικης έκφρασης του νόμου, συνεχιστή ενός σκληρού καθεστώτος. Κραδαίνει ένα λεξικό για να υπενθυμίσει την ορολογία, αγνοώντας την ουσία, σαν τα παλιά δικά μας «όργανα» που εκστόμιζαν καθαρευουσιάνικες μπούρδες προς επίρρωση της γενικότερης άγνοιάς τους. Λίγα λόγια, λίγες πράξεις, πολλή ρουτίνα, διαλεκτική που δίνεται σεναριακά με υπόγεια, χιουμοριστική ανατροπή.

Παρά τη διαυγή της άποψη και τη σκηνοθετική της ισονομία, ο αργός ρυθμός καταπίνει το point.