Μπορεί το αθλητικό και το προσωπικό δράμα να εξελίσσονται μέσα (και γύρω) από την πράσινη τσόχα τραπεζιών μπιλιάρδου, αλλά το Hustler, όπως όλες οι σπουδαίες αθλητικές ταινίες, δεν μιλά (μόνο) για το άθλημα. Κεντρικός ήρωας είναι ο Fast Έντι Φέλσον, ανερχόμενο ταλέντο της στέκας που θέλει να κάνει «τον κόσμο δικό του», όπως μας πληροφορεί και ο ελληνικός τίτλος της ταινίας. Για να συμβεί αυτό, θα πρέπει να κερδίσει τον Μινεσότα Φατς, έναν θρύλο του μπιλιάρδου. Στην προσπάθειά του αυτή έχει στο πλευρό του έναν άγγελο κι έναν δαίμονα. Τον άγγελο εκπροσωπεί η αγαπημένη του –συγκλονιστική η Πάιπερ Λόρι–, μα είναι ένας άγγελος με φτερά τσακισμένα, μια δυστυχισμένη ύπαρξη που πνίγει στο αλκοόλ τη θλίψη της για τον χαμένο παράδεισο και τα καθημερινά πλήγματα που δέχεται η αθωότητα. Ο δαίμονας έχει τη μορφή ενός «χορηγού» –ο τεράστιος Τζορτζ Σ. Σκοτ, με φόρα από την Ανατομία ενός Εγκλήματος– που σαγηνεύει μεφιστοφελικά τον ήρωα, υποσχόμενος τον «κόσμο» που κυνηγά. Και στη μέση ο Έντι, τυφλωμένος από τη φιλοδοξία του, θα μάθει με τον ασχημότερο τρόπο ότι το ζενίθ που κυνηγά πάντα συνοδεύεται από ένα προσωπικό ναδίρ, από μια ηθική συντριβή, την οποία μπορούμε να διαβάσουμε (και) στο μελαγχολικό βλέμμα του Μινεσότα Φατς. Τον τελευταίο υποδύεται ένας Τζάκι Γκλίζον έκτακτος, στήνεται στο δωμάτιο σαν να ξέρει περισσότερα από όλους εκεί μέσα, δίχως ποτέ να κοκορεύεται για τη γνώση του, καθώς κάποτε πλήρωσε κι εκείνος το τίμημα που πιάνει απροετοίμαστο τον Έντι στο δυσβάσταχτο φινάλε. Και πάνω από όλους, κορυφαίο του Χορού και κεντρικό πρόσωπο της τραγωδίας, βρίσκουμε έναν Πολ Νιούμαν θηρίο ανήμερο, έτοιμο να αποδείξει στο «αντίπαλο δέος» του Μπράντο ότι μπορεί κι αυτός να το κάνει –και το κάνει– με μια από τις κορυφαίες ερμηνείες που είδαμε ποτέ στο πανί, αν και ο ηθοποιός θα κέρδιζε το Όσκαρ δυο δεκαετίες μετά, φορώντας ξανά το κοστούμι του Fast Έντι στο διαφορετικής ιδιοσυγκρασίας Color of Money του Σκορσέζε.

  

Πρόκειται για μία από τις πιο επιφανείς δημιουργίες της εποχής της, που ήρθαν σε σύγκρουση με το αδυσώπητο κυνήγι της πρωτιάς, σήμα-κατατεθέν του αμερικανικού προτύπου που θεμελιώθηκε τότε και επιβιώνει σε παραλλαγές μέχρι σήμερα. Ο αντίκτυπός της πιστώνεται (και) στη δουλειά του σκηνοθέτη Ρόμπερτ Ρόσεν και του φωτογράφου Γιουτζίν Σάφταν, υπεύθυνου για την όψη κινηματογραφικών θαυμάτων όπως το Port of Shadows του Καρνέ και το Eyes Without a Face του Ζορζ Φρανζί. Με αρωγούς τους το σκηνογραφικό δίδυμο των Χάρι Χόρνερ και Τζιν Κάλαχαν, οι δύο άνδρες υφαίνουν τόσο πειστικά την αποπνικτική ατμόσφαιρα της σάλας του μπιλιάρδου, που πέφτουν οι τίτλοι τέλους και αισθάνεσαι ότι τα ρούχα σου μυρίζουν κάπνα.