Σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, και σε νεαρότατη ηλικία, η Τζένιφερ Λόρενς έπαιξε αξιομνημόνευτους ρόλους, κέρδισε ένα Όσκαρ και προτάθηκε για άλλα τρία, και ξεχώρισε σημαντικά από τις ωραίες και ταλαντούχες της σειράς της, αναπτύσσοντας ευδιάκριτη περσόνα − αυθόρμητη, θαρραλέα, πολυλογού, ένα αγοροκόριτσο παλαιάς κοπής με αύρα κλασικής σταρ και πακέτο που περιλαμβάνει παρεμβατικό λόγο και διάθεση για καινούρια ξεκινήματα. Η ίδια θεωρεί πως η Κάτνις από το «Hunger Games» είναι η πρώτη mainstream ηρωίδα δράσης στο αμερικανικό σινεμά. Δεν έχει ακριβώς δίκιο, αλλά είναι η πρώτη που η γενιά της θυμάται και αξιολογεί ως τέτοια, πέρα από τις υπεργυναίκες στα πολυσύμπαντα των σινεκόμικς.

 

Τα «Μαθήματα Αποπλάνησης» είναι η παραδοχή της αμηχανίας της ηλικίας της, αλλά και της ίδιας στον χώρο, αφού έρχεται αμέσως μετά τη γέννηση του παιδιού της και τοποθετείται στο μεσαίο διάστημα της ανθρώπινης επαφής, συναισθηματικής και σωματικής, με την απομονωτική ασφάλεια της woke κριτικής μέσα από τα social. Η Λόρενς καταλαβαίνει και τα δυο, και τα έχει βιώσει. Και η Μάντι Μπάρκερ που υποδύεται είναι ένα κορίτσι με μπαγκάζια, αδέσμευτη στην επιφάνεια αν και σκεπτική και αναποφάσιστη στην ουσία: στα 32 της ζει μόνη, ο πατέρας την έχει εγκαταλείψει από παλιά και η μάνα έχει φύγει από τη ζωή, χρήματα δεν έχει, το αυτοκίνητο που χρησιμοποιούσε για να βγάλει τα προς το ζην το κατάσχουν, όπως απειλούν να κάνουν και για το μοναδικό περουσιακό της στοιχείο, ένα απλό σπίτι στο περιζήτητο, παραθαλάσσιο Μόντοκ της ανατολικής ακτής, λόγω χρεών. Με τα πατίνια, την εφηβική ανεμελιά και το άγχος της επόμενης ημέρας, απαντά καταφατικά στην αγγελία δυο υπερπροστατευτικών, πλούσιων, καλοπροαίρετων και βουτυράτων γονιών που θέλουν μια νέα γυναίκα να ξεθαρρέψει τον ντροπαλό, κλεισμένο στον εαυτό του και το δωμάτιό του γιο τους, Πέρσι. Άσος στο ψηστήρι, η Μάντι τους πείθει πως μπορεί να τουμπάρει τον μικρό, που φαίνεται ακόμη μικρότερος και πρακτικά τελείως άβγαλτος, με ανταμοιβή μια παλιά Buick. Όπως είναι φυσικό και αναμενόμενο, το φλερτ θα διανύσει άτσαλες κακοτοπιές, ευτράπελες αναποδιές αλλά και μύχιες εξομολογήσεις, μέχρι την αναγκαστική αποκάλυψη του σεναριακού σχήματος του παρθένου και της έμπειρης − έρχεται στο νου το «Girl Next Door» με τον Εμίλ Χερς και την Ελίσα Κάθμπερτ, αν και εκεί η πρωταγωνίστρια ερωτικών ταινιών είχε πιο ξεκάθαρο μητρώο. 

 

Παλεύοντας ολόγυμνη σε μια παραλία για να πάρει πίσω τα ρούχα της, ή διστάζοντας στο σεξ με ένα παιδαρέλι (είναι σαν να κλέβει παγκάρι, ακόμη κι αν εξαρτάται η ζωή της από αυτό), η Λόρενς πιστοποιεί την κωμική της φλέβα, και δίπλα της ο Άντριου Φέλντμαν, που επίσης τραγουδά πολύ ωραία, στη συγκεκριμένη περίπτωση μια εκτέλεση στο πιάνο του σημαδιακού «Maneater» των Hall and Oates, στέκει σωστά δίπλα σε μια γυναίκα που τα έχει όλα, αλλά υστερεί στη δέσμευση του συναισθήματος. Κι ακόμη κι αν τα «Μαθήματα Αποπλάνησης» είναι μια χαριτωμένη ρομαντική κομεντί, με διάλογο που αποφεύγει το cringe και δεν ξεχνά τους χαρακτήρες, όσο κι αν κυνηγά την αστεία ατάκα και το gag, είναι να αναρωτιέται κανείς σε ποιους απευθύνεται − δεν σπάει αρκετά τη φόρμουλα για να αναζητήσει ένα νεότερο κοινό και δεν κολακεύει τους αναλογικούς τύπους που απλά επιζητούν την επανάληψη.