Η παρουσία ενός νέου σκηνοθέτη που παίρνει στα σοβαρά το είδος του αφηγηματικού θρίλερ μυστηρίου με συγκεκριμένη πλοκή και αξιοπρόσεχτη τεχνική στην εικόνα και τον ήχο μόνο ευπρόσδεκτο μπορεί να είναι σε μια κινηματογραφία που υστερεί παραδοσιακά στο είδος – όταν δεν το σνομπάρει επιδεικτικά. Ο εχθρός της καλής πρόθεσης του Παντελή Καλατζή είναι το καλύτερο αποτέλεσμα, που πλέον παράγεται όχι στο αμερικανικό σινεμά (τουλάχιστον όχι αποκλειστικά) αλλά στα δεκάδες σίριαλ που φτάνουν σε κάθε σπίτι, καθώς και οι μικρές αφέλειες μαζί με τις αναίτιες μεγαλοστομίες, σε βαθμό σαπουνόπερας, που δεν βοηθούν κανέναν από τους πολλούς καλούς –και στην περίπτωση του Γιώργου Κιμούλη και του Άκη Σακελλαρίου, σε υπο-αναπτυγμένους και μονοδιάστατους χαρακτήρες, σπουδαίους ηθοποιούς– να στηρίξουν τα λόγια τους. Από την αινιγματική οργάνωση που ευθύνεται για τον παράξενο φόνο ενός δημοσιογράφου έρευνας μέχρι τη διαφημιστικής αισθητικής ιερατική παρτούζα (είχα να χρησιμοποιήσω αυτές τις δύο λέξεις σε διαδοχή από το, φευ, Μάτια ερμητικά κλειστά), ο μίτος μπερδεύεται σε υπερβολές και ευκολίες, αντί να αποκαλύπτεται με αφαιρέσεις, κάτι που σε αρκετές μονταζιακές σεκάνς με μουσική και δράση off δείχνει πόσο ο Καλατζής υπερτερεί σκηνοθετικά του σεναρίου που συνέγραψε.