Η αφορμή είναι πολύ ενδιαφέρουσα: το Όσκαρ που αρνήθηκε να παραλάβει ο συνθέτης και ο μπελάς που βρήκε μπροστά του με τα περίφημα Παιδιά του Πειραιά. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Βερνίκος, που παρακολούθησε εκ του σύνεγγυς το μεγάλο συνθέτη, βιντεοσκοπώντας μερικές από τις τελευταίες συναυλίες του, χάνει το έρμα μετά από το πρώτο ημίωρο, ξεχνάει την αφορμή (ή δεν μπορεί να την υποστηρίξει κινηματογραφικά), σκορπάει κάποιες δραματοποιημένες πινελιές για να αναπαραστήσει περιόδους και να τοποθετήσει τον Χατζιδάκι στην παιδική ηλικία του, και τελικά πλάθει ένα γενικευμένο πορτρέτο που χάνει την αιχμή και την φαντασιακή δύναμη που υπόσχεται. Διότι από τον τίτλο και μόνο η περιοχή που εξερευνά είναι ολισθηρή. Ο Χατζιδάκις ελίχθηκε σε μελωδικούς τόπους μνήμης και βιώματος, αντιπαρατάσσοντας καταγωγή και επιθυμίες εντελώς κόντρα στις παραδόσεις και στις προσδοκίες που είχαν οι άλλοι από εκείνον. Σπαράγματα από τη γόνιμη αυτή αντίθεση βρίσκουμε στο ντοκιμαντέρ, καθώς και πολλές συνεντεύξεις από συνεργάτες του, από τον Ντασέν και τη Βαχλιώτη μέχρι τον Λάλο Σίφριν (λείπουν αρκετοί φυσικά). Με εφόδιό του την άδεια να χρησιμοποιήσει τη μουσική του συνθέτη και σπάνιο υλικό, κάτι εξαιρετικά σπάνιο να χορηγηθεί από το estate του, δυστυχώς μας αφήνει στα κρύα του λουτρού και δεν ολοκληρώνει μια μοναδική ευκαιρία. Ευτυχώς δεν την αρπάζει από τα μαλλιά και χειρίζεται τον Χατζιδάκι με σεβασμό, μοντάροντας ωστόσο πολύ υλικό και παραλείποντας χρόνια ολόκληρα, χωρίς αιτιολόγηση.