Aπό το καλοκαίρι και έπειτα υπήρξε ένας κατακλυσμός από λίστες που επιχείρησαν μια πρώτη συγκέντρωση των καλύτερων κινηματογραφικών στιγμών της δεκαετίας μέχρι τώρα, οι οποίες με τη σειρά τους γέννησαν πυρωμένες συζητήσεις, λιγότερο για τις ταινίες τις ίδιες και περισσότερο για τη σειρά κατάταξης και για τις «απουσίες» – γιατί αυτοί είμαστε. Στα μάτια μας, η χρησιμότητα αντίστοιχων εγχειρημάτων δεν είναι ούτε η επικύρωση μιας αυθεντίας –εκείνης των συμμετεχόντων– ούτε η κατάρτιση ενός κινηματογραφικού κανόνα· λειτουργούν ως απόπειρα καταγραφής των κινηματογραφικών τάσεων, όπως προκύπτει μέσα από τις επιλογές και τα κείμενα, ως αφορμή για να γράψουμε για σινεμά και, βέβαια, ως φορείς του θεάρεστου έργου της σινεφιλικής πρότασης – «δες αυτήν την ταινία, πιστεύουμε ότι είναι καλή για αυτόν και για ετούτο τον λόγο».
Για τις ανάγκες της παρούσας λίστας, που φιλοδοξεί να καλύψει το αντίστοιχο κενό για το εγχώριο σινεμά, απευθυνθήκαμε σε κριτικούς κινηματογράφου, ανθρώπους του ευρύτερου κινηματογραφικού χώρου, αθεράπευτους σινεφίλ αλλά και αιθουσάρχες και προγραμματιστές, μια κατηγορία επαγγελματιών που σπάνια ερωτάται σε αντίστοιχες περιπτώσεις κι ας είναι νευραλγικός ο ρόλος τους στο παραμύθι του σινεμά. Συνειδητά, αποφύγαμε τους ανθρώπους που έφτιαξαν τις ταινίες – θέλαμε ένα εκλογικό σώμα όσο πιο ανεξάρτητο και «αντικειμενικό» γινόταν, κι αφού καταλήξαμε στους τελικούς είκοσι, τους ζητήσαμε να μας στείλουν από μια πεντάδα με τις ελληνικές ταινίες που ξεχώρισαν από το 2020 και έπειτα – να σημειωθεί ότι ως τυπικό κριτήριο τέθηκε το έτος παραγωγής και ουχί διανομής της ταινίας.
Ως προς τα αποτελέσματα, αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη ταινία ήταν παρούσα στα ¾ των ψηφοδελτίων, γνωρίζοντας ευρεία αποδοχή. Τέτοια είχαν και οι τρεις ταινίες στις προηγούμενες θέσεις, που κονταροχτυπήθηκαν για τη δεύτερη, η οποία ξεκαθάρισε, κυριολεκτικά, με το τελευταίο ψηφοδέλτιο.
Όσον αφορά το ελληνικό σινεμά, λοιπόν, τα ’20s είναι μια δεκαετία που, όπως για τους περισσότερους κλάδους εκεί έξω, ξεκίνησε με μια μεγάλη παύση, λόγω του ξεσπάσματος της πανδημίας – η «Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς» του Γιάννη Οικονομίδη πρόλαβε να προβληθεί για λίγες μέρες στις αίθουσες, προτού αυτές κλείσουν εσπευσμένα. Η παραγωγή πάτησε στοπ, για να επανέλθει με πρόσθετα υγειονομικά μέτρα και περαιτέρω δυσκολίες στο σκέλος της διανομής, όμως, το κλείσιμο των αιθουσών και η επανέναρξή τους κατά τη θερινή σεζόν έφερε και μια απρόσμενη θετική «εξωτερικότητα», όπως θα την αποκαλούσαν οι φίλοι μας οι οικονομολόγοι. Έδειξε στη διανομή ότι η ελληνική ταινία μπορεί να αποτελέσει μια αγαπητή εναλλακτική πρόταση για τον θερινό προγραμματισμό. Πρώτα η ταινία του Οικονομίδη, που επανήλθε στα σινεμά, και έναν χρόνο αργότερα, το καλοκαίρι του ’21, σε ένα κλίμα δυσπιστίας του κοινού προς δραστηριότητες με «συνωστισμό», το «Digger», το «Πρόστιμο», τα «Μήλα» και ο «Ράφτης» άγγιξαν ένα σύνολο εισιτηρίων που δύσκολα θα έβλεπαν μέσα στον χειμώνα, ανοίγοντας τον δρόμο για εγχώριες θερινές κυκλοφορίες και αντίστοιχα ελληνικά sleeper hits μέσα στα επόμενα χρόνια, μερικά από τα οποία θα δείτε τόσο στην τελική δεκάδα όσο και στις ατομικές επιλογές των ψηφοφόρων.
Ταυτόχρονα, η παραγωγή του ελληνικού ντοκιμαντέρ διογκώθηκε και βελτιώθηκε. Οι ταινίες συζητήθηκαν από ένα ευρύτερο κοινό, το δε Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης είδε την προσέλευση να αυξάνεται, χρόνο με τον χρόνο. Η τάση αυτή αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα της παρούσας ψηφοφορίας, καθώς στο τελικό top 10 συναντούμε δύο ντοκιμαντέρ, ενώ ψηφίστηκαν συνολικά εννέα από τους συμμετέχοντες. Θα μπορούσαμε να «φουσκώσουμε» τις ντοκιμαντερίστικες συμμετοχές σε δέκα, προσθέτοντας και το «Black Stone» του Σπύρου Ιακωβίδη που υιοθετεί τη φόρμα του ψευδοντοκιμαντέρ, αλλά δεν θα το κάνουμε, γιατί θα μας πάρουν με τις (μαύρες) πέτρες – και θα έχουν δίκιο.
Ως προς τα αποτελέσματα, αξίζει να σημειωθεί ότι η πρώτη ταινία ήταν παρούσα στα ¾ των ψηφοδελτίων, γνωρίζοντας ευρεία αποδοχή. Τέτοια είχαν και οι τρεις ταινίες στις προηγούμενες θέσεις, που κονταροχτυπήθηκαν για τη δεύτερη, η οποία ξεκαθάρισε, κυριολεκτικά, με το τελευταίο ψηφοδέλτιο, εκτονώνοντας το σασπένς για την εφορευτική επιτροπή, μοναδικό μέλος της οποίας διετέλεσε ο υπογράφων. Εκτιμούμε ότι και σε ένα ευρύτερο δείγμα αυτές οι τέσσερις ταινίες θα εμφανίζονταν με ανάλογη συχνότητα στα ψηφοδέλτια. Από εκεί και πέρα, υπήρξε έντονη διασπορά ψήφων – θα παρατηρήσετε ότι οι ταινίες που βρέθηκαν στις θέσεις 5 έως 10 συγκέντρωσαν σημαντικά λιγότερες ψήφους. Το εν λόγω αποτέλεσμα είναι ενδεικτικό της σύνθετης φύσης, της πολυφωνίας και της ποικιλίας που συνθέτει το μωσαϊκό του ελληνικού σινεμά κατά την τρέχουσα δεκαετία, το οποίο –θα το ξαναγράψουμε– μοιάζει να κερδίζει ξανά τη θετική ψήφο του κοινού – κι αυτό είναι το μεγαλύτερο όφελος για τη συνέχεια.
Χωρίς να φλυαρήσουμε άλλο, σας παρουσιάζουμε τις δέκα καλύτερες ταινίες των ’20s μέχρι τώρα, όπως αναδείχθηκαν μέσα από την ψηφοφορία, μετά συνοδευτικών κειμένων που υπογράφουν αρκετοί από τους συμμετέχοντες. Κάτω από το top 10 παραθέτουμε τις ατομικές επιλογές καθενός, κυρίως επειδή, όπως αναφέραμε και νωρίτερα, για εμάς η σημαντικότερη λειτουργία αντίστοιχων εγχειρημάτων είναι οι ταινίες να αποτελέσουν πρόταση για ένα κοινό που ενδιαφέρεται.
10.
Βlack Stone (2022)
του Σπύρου Ιακωβίδη
(3 ψήφοι)
Από τα καλύτερα ντεμπούτα μεγάλου μήκους των τελευταίων ετών, το «Black Stone» του Σπύρου Ιακωβίδη αποτελεί την επιτομή της κινηματογραφικής ελληνικότητας, μπλέκοντας ευθαρσώς την «αγία» ελληνική φαμίλια με το παράδοξο φαινόμενο των πανταχού απόντων δημοσίων υπαλλήλων και το οικογενειακό δράμα με την κωμωδία καθημερινής τρέλας, αμφότερα εγγενώς βιωμένα είδη της εγχώριας πραγματικότητας. Σκηνοθετημένη υπό τη μορφή ψευδοντοκιμαντέρ, η ταινία δομείται μέσα σε ένα επίπονα γνώριμο κλίμα γραφειοκρατικής φαρσοκωμωδίας, διαθέτοντας ταυτόχρονα ένα εξαιρετικά ταλαντούχο cast, με την Ελένη Κοκκίδου να ξεχωρίζει σε ρόλο αλαφιασμένης μάνας που ματαιοπονεί αναζητώντας τον χαμένο της γιο. — Βαρβάρα Κοντονή
9.
Κιούκα, Πριν το τέλος του καλοκαιριού (2024)
του Κωστή Χαραμουντάνη
(3 ψήφοι)
Το «Κιούκα» είναι μια από τις πιο τρυφερές και ώριμες ελληνικές ταινίες των τελευταίων ετών, βαθιά ποιητικό και αστείο. Ο Κωστής Χαραμουντάνης σκηνοθετεί με ευαισθησία μια ιστορία ενηλικίωσης που μιλά για την απώλεια, τη συγχώρεση και τη δεύτερη ευκαιρία στην αγάπη, απαθανατίζοντας ένα νοσταλγικό, κρυστάλλινο ελληνικό καλοκαίρι που δεν υπάρχει πια, παρά μόνο σε polaroids και στις εφηβικές μας αναμνήσεις. Οι ερμηνείες είναι φυσικές, γεμάτες αλήθεια, με τον Συμεών Τσακίρη να ξεχωρίζει σε έναν ρόλο σιωπηλής δύναμης και ξεκαρδιστικών εκρήξεων. Με τη γλυκόπικρη ατμόσφαιρά της και την καλοκαιρινή της μελαγχολία, η ταινία απέδειξε πως το ελληνικό σινεμά μπορεί να συγκινεί βαθιά χωρίς περιττές εντυπώσεις και πως ο Χαραμουντάνης είναι η νέα ελληνική φωνή που θέλουμε να μείνει στο ραντάρ μας. — Ιωσηφίνα Γριβέα
8.
Animal (2023)
της Σοφίας Εξάρχου
(4 ψήφοι)
Στο all-inclusive ξενοδοχείο Mirage η Κάλια αντιπαρατίθεται με μια σειρά από αντικατοπτρισμούς, αλλά και με τον (προηγούμενο) εαυτό της: ο αισιόδοξος και ονειροπόλος ενάντια στον κυνικό και πραγματιστή. Τι μεσολάβησε στη διαδρομή; Τι την περιμένει όταν τελειώσει η χορογραφία του «Yes sir, I can boogie»; Η αποστασιοποιημένη σκηνοθετική ματιά, οι μακρές σιωπές και τα μουντά χρώματα της φωτογραφίας προοικονομούν με αποτελεσματική λιτότητα την εξέλιξη. Μόνο που πίσω από τη φαινομενολογική προσέγγιση, εδώ υπάρχει ελπίδα και αληθινή συμπόνια, καλά προφυλαγμένα σ’ ένα σωματικής έντασης, μινιμαλιστικής πλοκής και μελαγχολικού ρεαλισμού δράμα (βραβευμένο στη Θεσσαλονίκη και το Λοκάρνο) πάνω στη σύγχρονη υπαρξιακή αποξένωση. — Χρήστος Μήτσης
7.
Αδέσποτα κορμιά (2024)
της Ελίνας Ψύκου
(4 ψήφοι)
Περισσότερο κι από ένα εξαιρετικό πολιτικό ντοκιμαντέρ –τι πιο πολιτικό απ’ το αυτεξούσιο ή μη ενός σώματος;– τα «Αδέσποτα κορμιά» είναι ένα σημαντικό φιλμ πάνω στο πιο επίμονο (και επίπονο) φιλοσοφικό πρόβλημα: αυτό που εξετάζει την αξία της ανθρώπινης ζωής, σε συνάρτηση με το νόημά της, αυτό που της αποδίδουν οι άλλοι –η κοινωνία, η θρησκεία, ο πολιτισμός– ή αυτό που αποφασίζει κάθε άνθρωπος για τον εαυτό του – το νόημα είναι για την ύπαρξη ό,τι κι ο αέρας για τους πνεύμονες. Με διαλεκτική καθαρότητα και κινηματογραφικό σθένος, η Ελίνα Ψύκου στρέφει τον φακό σε ψυχές που αναπνέουν και σώματα που ακολουθούν τον ρυθμό αυτών των αναπνοών. — Γιάννης Σμοΐλης
6.
Πανελλήνιον (2023)
των Σπύρου Μαντζαβίνου και Κώστα Αντάραχα
(4 ψήφοι)
Πότε ασπρόμαυρο, σαν τα πιόνια της σκακιέρας, πότε γυρισμένο σε super 8 –το φίλτρο των αναμνήσεών μας–, αυτό το ατόφια «τζαρμουσικό» ντοκιμαντέρ για το ιστορικό σκακιστικό καφενείο στη συνδρομή της Μαυρομιχάλη με τη Σόλωνος συλλαμβάνει την ατμόσφαιρα του χώρου και μεταδίδει την αίσθηση της κοινότητας εντός του, συλλέγοντας προσωπικές μαρτυρίες, φυλακίζοντας στα κάδρα του πρόσωπα που θα συναντούσες στο «Μπαρ το Ναυάγιο» της Αρλέτας και αποκαλύπτοντας μικρές ιστορίες ανθρώπων που πέρασαν από τα καθίσματα του «Πανελληνίου», ζωντανών και πεθαμένων. Και το ίδιο το καφενείο, άλλωστε, δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια μικρή, ζωντανή ιστορία των Αθηνών, από εκείνες που, αν κάποτε εκλείψουν, θα πάρουν και την πόλη μαζί τους. — Γιάννης Βασιλείου
5.
Φόνισσα (2023)
της Εύας Νάθενα
(5 Ψήφοι)
Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η Εύα Νάθενα επέλεξε να μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη το μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, ένα από τα σημαντικότερα έργα της εγχώριας λογοτεχνικής παραγωγής, πραγματοποιώντας μικρές αλλά καθοριστικές επεμβάσεις στο πρωτότυπο υλικό. Η κινηματογραφική «Φόνισσα» είναι το σκληρό, συχνά βίαιο πορτρέτο μιας αυστηρά πατριαρχικής κοινωνίας και μιας γυναίκας που βρίσκει νοσηρή διέξοδο στο έγκλημα. Τεράστια εμπορική επιτυχία στη χώρα μας, η ταινία κατάφερε να αποσπάσει ευνοϊκά σχόλια από τους κριτικούς, επιτυγχάνοντας ένα σπάνιο, για τα εγχώρια δεδομένα, πάντρεμα μεταξύ του κινηματογράφου μεγάλου κοινού και του καλλιτεχνικά φιλόδοξου σινεμά, ενώ ανάμεσα στους δηλωμένους θαυμαστές της συγκαταλέγεται και ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Έγκερς. — Βαγγέλης Βίτσικας
4.
Αrcadia (2024)
του Γιώργου Ζώη
(10 ψήφοι)
Το «Arcadia» είναι μια ταινία για τη μνήμη, αυτή μέσω της οποίας οι νεκροί παραμένουν δίπλα μας, να μας παρηγορούν, να μας συντροφεύουν, ίσως και να μας αιχμαλωτίζουν – το limbo, η εκκρεμότητα δηλαδή, είναι των ζωντανών και όχι των νεκρών. Το «Άσε με να φύγω» είναι εκείνων που μένουν πίσω. Το «Arcadia» είναι μια σπουδή στο πένθος, που ευτυχεί να υπηρετείται από τους δύο κορυφαίους κινηματογραφικούς ηθοποιούς της χώρας – και τι ταιριασμένοι που βγαίνουν ο Βαγγέλης Μουρίκης και η Αγγελική Παπούλια! Το «Arcadia» είναι ένα απαιτητικό, αισθητικά και νοηματικά, τεράστιο σκηνοθετικό άλμα προόδου για τον Γιώργο Ζώη. — Γιώργος Παππάς
3.
Μαγνητικά Πεδία (2021)
του Γιώργου Γούση
(10 ψήφοι)
Εμπνευσμένα από τις ιστορίες απροσδόκητων κινηματογραφικών ζευγαριών που επιφύλαξαν στους θεατές τις πιο οικείες –και γι’ αυτό αξέχαστες– στιγμές, τα «Μαγνητικά Πεδία» είναι μία παυσίλυπη ταινία μεγάλης καρδιάς. Σε μία περίοδο επιβεβλημένου standby και κοινωνικής απομόνωσης –μην ξεχνάτε πως κυκλοφόρησε στα ντουζένια του Covid-19–, η Έλενα και ο Αντώνης συναντιούνται τυχαία και δημιουργούν δυο πόλους που έλκουν το κοινό με καταπραϋντική ειλικρίνεια. Και ο Γιώργος Γούσης το καταγράφει ως τρυφερός παρατηρητής, σε μια ταινία γυρισμένη με κάμερα mini dv –αψεγάδιαστη αισθητική πρόταση– που επωφελείται από τη λιτότητα των μέσων της και μετατρέπεται σταδιακά σε μια κινηματογραφική αγκαλιά και μια υπενθύμιση πως όσο υπάρχουν άνθρωποι, υπάρχουμε. — Πάνος Γκένας
2.
Πίσω από τις Θημωνιές (2022)
της Ασημίνας Προέδρου
(11 ψήφοι)
Υποδειγματικά χωρισμένο σε τρία κεφάλαια, με ισάριθμες αφηγηματικές ροές που διαχέονται η μία στην άλλη σαν συγκοινωνούντα δοχεία, το μεγάλου μήκους ντεμπούτο της Ασημίνας Προέδρου αποφεύγει τις απλουστεύσεις και την αυτοαναφορική καταγγελτικότητα. Mε βαρκάρηδες σαν ψυχοπομπούς ενός μεταιχμιακού κόσμου, το απόκοσμο σκηνικό της λίμνης Δοϊράνης λούζεται σε μια αύρα σκοτεινού παραμυθιού και υπόκειται σε διπλή μεταμόρφωση: υγρός τάφος της χυδαίας συλλογικής ιδιώτευσης, αλλά και διαχωριστικό σύνορο της ατομικής ρήξης και αξιοπρέπειας. Κοινωνικό δράμα με θριλεροειδείς αποχρώσεις και συγχρόνως ταινία ηθικής ενηλικίωσης και γυναικείας αφύπνισης, το «Πίσω από τις θημωνιές», προικισμένο με πολυφωνική δομή και χαμηλόφωνες ερμηνείες, ανατέμνει ελληνικές παθογένειες, χαρίζοντας κατανόηση και δεκτικότητα όπου αξίζει και οφείλει. — Γιώργος Παπαδημητρίου
1.
Digger (2020)
του Τζώρτζη Γρηγοράκη
(15 ψήφοι)
Στο ένα δραματουργικό μέτωπο του «Digger» βρίσκουμε μια αρχετυπική αναμέτρηση γιου με πατέρα, στο άλλο ένα ιδιότυπο, οικολογικής αιχμής γουέστερν που αντιστρέφει το παραδοσιακό φορντικό πρότυπο: ήρωες είναι οι γηγενείς και κακοί είναι οι «καουμπόηδες» μιας πολυεθνικής, που έρχονται για να σφετεριστούν τη γη και τη φύση. Προσγειωμένο, πολυθεματικό, προικισμένο με την ατμοσφαιρική φωτογραφία του Γιώργου Καρβέλα, το πολυβραβευμένο δράμα του Γρηγοράκη ξεφεύγει έγκαιρα από την εσωτερικότητα της αφήγησης και ξεχύνει τόνους υπόκωφης έντασης και σασπένς, με φόντο την άγρια γοητεία της δασικής Χαλκιδικής. — Θοδωρής Κουτσογιαννόπουλος
Αναλυτικά οι ψήφοι:
Γιώργος Αγγελόπουλος
Καλλιτεχνικός Διευθυντής Φεστιβάλ Δράμας
- Μαγνητικά πεδία (2021)
- Σελήνη, 66 ερωτήσεις (2021)
- Πρόστιμο (2020)
- Τέλος χρόνου (2022)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
Γιάννης Βασιλείου
Kριτικός κινηματογράφου, «LIFO», «Cinemagazine»
- Arcadia (2024)
- Digger (2020)
- Κιούκα, Πριν το τέλος του καλοκαιριού (2024)
- Mαγνητικά πεδία (2021)
- Πανελλήνιον (2023)
Βαγγέλης Βίτσικας
Κριτικός κινηματογράφου, Beyond the Bridge Productions
- Arcadia (2024)
- Digger (2020)
- Κυνήγι (2024)
- Νυχτερινός εκφωνητής (2024)
- Φόνισσα (2023)
Ιωσηφίνα Γριβέα
Κριτικός κινηματογράφου, «Oneman», Cosmote TV
- Animal (2023)
- Αγία Έμυ (2021)
- Αδέσποτα κορμιά (2024)
- Κιούκα, Πριν το τέλος του καλοκαιριού (2024)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
Πάνος Γκένας
Υπεύθυνος Τμήματος «Ελληνικές Μικρές Ιστορίες», Νύχτες Πρεμιέρας
- Animal (2023)
- Arcadia (2024)
- Digger (2020)
- Μαγνητικά πεδία (2021)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
Μανώλης Δούνιας
Θεατρικός σκηνοθέτης
- Digger (2020)
- Εκεί που ζούμε (2022)
- Εξέλιξη (2023)
- Το καλοκαίρι της Κάρμεν (2023)
- Φόνισσα (2023)
Γιάννης Ζουμπουλάκης
Kριτικός κινηματογράφου – «Το Βήμα», «Τα Νέα»
- 18 (2021)
- Digger (2020)
- Ο Κόκκινος Δάσκαλος (2024)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
- Φόνισσα (2023)
Άκης Καπράνος
Υπεύθυνος Προγραμματισμού Cinobo Πατησίων/Kριτικός Κινηματογράφου – «Ναυτεμπορική»
- Digger (2020)
- Αγία Έμυ (2021)
- Λούλα Le Blanc (2024)
- Πανελλήνιον (2023)
- Τέλος χρόνου (2022)
Βασίλης Κεχαγιάς
Πρόεδρος ΠΕΚΚ, topontiki.gr
- Αγέλη προβάτων (2021)
- Μαγνητικά πεδία (2021)
- Πανελλήνιον (2023)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
- Ο τελευταίος ταξιτζής (2023)
Βαρβάρα Κοντονή
Kριτικός Κινηματογράφου «Cinemagazine»
- Arcadia (2024)
- Βlack Stone (2022)
- Digger (2020)
- Αδέσποτα κορμιά (2024)
- Πίσω από τις θημωνιές (2023)
Σταυρούλα Κουλίτση
Διαχειρίστρια της σελίδας «Green Post-it»
- Αrcadia (2024)
- Digger (2020)
- Αδέσποτα κορμιά (2024)
- Κιούκα, Πριν το τέλος του καλοκαιριού (2024)
- Μαγνητικά πεδία (2021)
Θοδωρής Κουτσογιαννοπουλος
Kριτικός Κινηματογράφου, «LiFO», MEGA, Cosmote TV
- Βlack Stone (2022)
- Digger (2020)
- Μαγνητικά Πεδία (2021)
- Η Μπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (2020)
- Φόνισσα (2023)
Χρήστος Μήτσης
Κριτικός κινηματογράφου, «Αθηνόραμα»
- Αnimal (2023)
- Μαγνητικά ποεδία (2021)
- Μήλα (2020)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
- Σμιλεμένες ψυχές (2025)
Κώστας Μπακιρτζής
Διαχειριστής Αιθουσών «Απόλλων», «Βακούρα», «Μακεδονικόν», «Ναταλί»
- Αrcadia (2024)
- Digger (2020)
- Μέρες και νύχτες της Δήμητρας Κ. (2021)
- H Mπαλάντα της Τρύπιας Καρδιάς (2020)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
Αλέξανδρος Παπαγεωργίου
Κριτικός κινηματογράφου, «Luben», «Nerdcult»
- Black Stone (2022)
- Digger (2021)
- Αεραλάνδη (2022)
- Πρόστιμο (2020)
- Χειροπαλαιστής (2022)
Γιώργος Παπαδημητρίου
Κριτικός κινηματογράφου, «Cinedogs»
- Αrcadia (2024)
- Digger (2020)
- Πανελλήνιον (2023)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
- Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα (2023)
Γιώργος Παππάς
Συγγραφέας του βιβλίου «Οι επόμενες δύο εβδομάδες θα είναι κρίσιμες»
- Arcadia (2024)
- Buzzheart (2024)
- Digger (2020)
- Νυχτερινός εκφωνητής (2024)
- Σελήνη, 66 Ερωτήσεις (2020)
Χρήστος Πολίτης
Διαχειριστής της σελίδας «Ο Χρήστος δεν μένει πια εδώ»
- Animal (2023)
- Arcadia (2024)
- Μήλα (2020)
- Μαγνητικά πεδία (2021)
- Πολύδροσο (2023)
Πέγκυ Ρίγγα
Aιθουσάρχης, «Aαβόρα», «Αθηναία», «Βοξ», «Ριβιέρα»
- Arcadia (2024)
- Digger (2020)
- Μαγνητικά πεδία (2021)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
- Φόνισσα (2023)
Γιάννης Σμοΐλης
Προγραμματιστής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, συγγραφέας του βιβλίου «Στην οθόνη του μυαλού μου»
- Digger (2020)
- Αδέσποτα Κορμιά (2024)
- Κρέας (2024)
- Μαγνητικά πεδία (2021)
- Πίσω από τις θημωνιές (2022)
