Κάθε απόγευμα Τρίτης, ο Michel Vasconcelos πηγαίνει στην υπαίθρια αγορά του Πόρτο Αλέγκρε, μια πόλη στα νότια της Βραζιλίας, με σκοπό να πουλήσει τις εφημερίδες που έχει στο σακίδιό του.
Το αξιοσημείωτο είναι πως ο ίδιος εργάζεται στη συγκεκριμένη εφημερίδα, άλλοτε ως συντάκτης και άλλοτε ως εικονογράφος.
«Παλιά έκλεβα και διακινούσα ναρκωτικά», λέει ο 43χρονος Michel, ο οποίος κατέληξε να ζει στους δρόμους λόγω μιας οικογενειακής διαφωνίας.
Όλα άλλαξαν όταν πριν από περίπου 10 χρόνια, στον δρόμο του Michel βρέθηκε το πρότζεκτ Boca de Rua (Λόγια στους Δρόμους). «Τώρα, κλέβω την προσοχή των ανθρώπων και διακινώ πληροφορίες», δηλώνει, γεμάτος χαρά.
Η εφημερίδα Boca de Rua, με έδρα το Πόρτο Αλέγκρε, είναι η μοναδική που έχει θέσει τους πωλητές της υπεύθυνους και για το περιεχόμενό της.
Πολύ περισσότερα από ένα εισόδημα
Κάθε εβδομάδα συναντώνται όλοι μαζί για να γράψουν τα άρθρα από κοινού. Στη συνέχεια, τους δίνονται περίπου 50 φύλλα εφημερίδας, τα οποία πουλάνε για 3 ριάλ (0,48 ευρώ) έξω από καταστήματα και σε φανάρια. Κάθε πωλητής κρατά τα χρήματα που κερδίζει.
«Στην πραγματικότητα, η εφημερίδα μας δεν έχει τιμή», λέει ο 45χρονος Anderson Joaquim Corrêa, ο οποίος συχνά λαμβάνει περισσότερα από 3 ριάλ για κάθε αντίτυπο.
«Αν κερδίσεις 50 ριάλ (7,93 ευρώ) σε μια μέρα, είναι μια καλή μέρα», προσθέτει.
Η συμμετοχή στις συναντήσεις είναι απαραίτητη για να πουλήσεις την εφημερίδα, αλλά εκτός από αυτό, είναι ανοιχτή σε όλους. Για τους περισσότερους, η εφημερίδα προσφέρει περισσότερα από ένα μικρό εισόδημα... τους δίνει φωνή.
«Δεν μας έβλεπαν,» λέει η 42χρονη Michelle Marques dos Santos, η οποία εργάζεται στην εφημερίδα από το ξεκίνημά της, όταν η Boca de Rua ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια, λίγο μετά την αρχή της ζωής της στους δρόμους ως έφηβη.
Θυμάται ακόμα τον τίτλο της πρώτης έκδοσης, που κυκλοφόρησε κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ του 2001: «Φωνές των Αόρατων Ανθρώπων».
«Η Boca βοήθησε τους ανθρώπους στους δρόμους να γίνουν ορατοί, μας έδωσε φωνή,» λέει. «Γράφουμε για ό,τι μας απασχολεί. Μιλάμε για τη βία κατά των γυναικών, μιλάμε για τη βία από την αστυνομία, μιλάμε για τη δυσκολία μας να έχουμε πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη», αναφέρει.
O εγκέφαλος πίσω από το πρότζεκτ Boca de Rua είναι η Duarte, η οποία είναι δημοσιογράφος. Όπως λέει την ιδέα την ανέπτυξε το 2000 μαζί με νέους ανθρώπους που ζούσαν στον δρόμο. Έκτοτε έχουν εργαστεί στην εφημερίδα συνολικά 400 άνθρωποι.
Η Duarte περιγράφει τη Boca de Rua ως μια εφημερίδα που δημιουργείται από ανθρώπους που βρίσκονται «σε τροχιά έλλειψης στέγης». Αν και οι περισσότεροι από τους περίπου 30 συμμετέχοντες έχουν καταφέρει να βρουν στέγη, εκείνη ξεκαθαρίζει πως αυτό δεν είναι ο στόχος της εφημερίδας. «Πρόκειται για [παροχή] εισοδήματος και περιορισμό της ζημιάς, της ζημιάς από τη σιωπή και τη μοναξιά», εξηγεί.
Παρά την αναγνώριση που έχει αποκτήσει η Boca de Rua στην πόλη, τα μέλη της συνεχίζουν να βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόρριψη και την προκατάληψη. «Αλλά δεν πρέπει να αφήνεις αυτό να επηρεάσει τη δουλειά σου», τονίζει ο Michel.
Με πληροφορίες από Guardian
