Μια ακόμη ταινία γύρω από τον πόλεμο του Ιράκ, που χρησιμοποιεί την κρυφή του διάσταση για να θίξει την επίπτωση που μπορεί να έχει σε μια οικογένεια μια σοβαρή απώλεια.

Ο Τζον Κιούζακ υποδύεται τον φιλήσυχο πατέρα που μαθαίνει ξαφνικά πως η σύζυγός του έχει σκοτωθεί στο καθήκον. Έχει ένα πρωινό να σκεφτεί πώς θα πει το τραγικό νέο στις δυο του κόρες και αποφασίζει να τις πάει σε ένα λούνα παρκ, για να κερδίσει χρόνο και να αντιμετωπίσει τη σοβαρότητα της κατάστασης στο δικό τους γήπεδο. Η παρουσία της στρατιωτικού συζύγου δηλώνεται μόνο μέσα από τη φωνή της στον τηλεφωνητή και η συγκίνησή του βγαίνει από τα τηλεφωνήματα που εκείνος κάνει στο άδειο σπίτι, για να ακούσει και να ξανακούσει τη φωνή της. Μια επίσκεψη στον φιλελεύθερο αδελφό του είναι η μόνη κατάθεση της πολιτικής κόντρας, για να μη φανεί μετέωρο το έργο, αλλά παράλληλα είναι και ξεκούδουνη νότα σε μια ταινία που από την αρχή φαίνεται πως δεν βαδίζει σε αυτό το μονοπάτι.

Η δύναμη της ταινίας Όταν Έφυγε η Γκρέις βρίσκεται στην αναμονή - ένα βάρος που δεν εγκυμονεί μέλλον αλλά μια βαριά σκιά που αναβάλλεται. Η αντίθεση του ανέμελου χώρου στη Φλόριντα με το τραγικό συμβάν που έλαβε χώρα έναν κόσμο μακριά, στο Ιράκ, ενέχει την προφανή ειρωνεία και οι ερμηνείες το υπηρετούν με εγκράτεια. Από τον Κιούζακ, πάντα ψύχραιμο και μετρημένο, το περίμενα να εκφράσει θλίψη και ένταση με πειστικότητα. Η έκπληξη έρχεται από τη μεγάλη κόρη. Η Σέλαν Ο' Κιφ είναι αξιοθαύμαστη όταν αρχίζει να καταλαβαίνει, χωρίς να το δείχνει, πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Η ηλικία της αλλοιώνεται, και μέσα από το βλέμμα, όλη η αγωνία ενός παιδιού που συνειδητοποιεί πως η μαμά του δεν πήγε τελικά εκδρομή στη Μέση Ανατολή, εμφανίζεται ανάγλυφα στην ψυχολογική απόχρωση της συμπεριφοράς της.

Και βέβαια, για άλλη μια φορά, παρατηρούμε, σε δεύτερο επίπεδο, τη στάση μιας ολόκληρης κινηματογραφίας απέναντι σε έναν πόλεμο που βρίσκεται σε εξέλιξη. Στον Δεύτερο Παγκόσμιο, οι ταινίες που γυρίστηκαν κατά τη διάρκειά του ήταν δράματα ενωτικού πνεύματος, εμψυχωτικές εξτραβαγκάντζες ή καθαρόαιμα ντοκιμαντέρ από τους στρατευμένους σκηνοθέτες, χωρίς κρίση και κριτική. Στο Βιετνάμ, τα αριστουργήματα ήρθαν μετά, όταν καταλάγιασε το σοκ - και δεν μιλάμε για τα παρεμβατικά, ακτιβιστικά έργα του Γουότκινς, για παράδειγμα, που αφορούσαν άλλωστε μια μειοψηφία.

Τώρα, η ποικιλία και η διάσπαση αντικατοπτρίζουν τη σύγχυση και μια σχετική αμηχανία. ΤοΌταν Έφυγε η Γκρέις είναι ίσως μια προσπάθεια να ενδιαφερθεί, γλυκά κι ανθρώπινα, ο μέσος θεατής που δεν μπορεί με τίποτε να στρέψει τα μάτια του σε μια αλήθεια που δεν δύναται να διακρίνει. Όπως κανιβαλιστικά είπε και ο Τζον Στιούαρτ στα Όσκαρ, το Χόλιγουντ πρέπει να κρατήσει τις ταινίες αυτές που δεν πάει κανείς να δει με κάθε μέσον στις αίθουσες, μπας και φύγουν τα στρατεύματα από το Ιράκ.