Το πολλαπλό meta συναγωνίζεται την παρωδία στο sequel του Johnny English. Ο Ρόουαν Άτκινσον σατιρίζει τον 007, απηχώντας την ακίνητη κωμικότητα του Πίτερ Σέλερς από την πρώτη παρωδία που έγινε ποτέ στον Τζέιμς Μποντ, το Casino Royal του 1967, ενώ ταυτόχρονα μεταφέρει την περσόνα του Mr. Bean, αλλά με εμβόλιμη βρετανικότητα, στον λόγο του γκαφατζή πράκτορα των αγγλικών Μυστικών Υπηρεσιών, την ίδια στιγμή που προσπαθεί να ξεφυτρώσει, μέσα από τις ηθελημένες ή ακούσιες αναφορές, ο κανονικός Johnny English που γνωρίσαμε από τα δύο προηγούμενα επεισόδια της κινηματογραφικής σειράς, που στο τρίτο «ξαναχτυπά», όπως και ο Ροζ Πάνθηρας, επίσης επιρρεπής στη συμφορά και το χάος, επίσης από τον Πίτερ Σέλερς!

 

Τελικά, μερικές σκηνές από τις νέες περιπέτειες του παροπλισμένου μυστικού λαγωνικού, με επικίνδυνη αποστολή τον εντοπισμό και την αναχαίτιση ενός άγνωστου χάκερ που απειλεί την ασφάλεια του Λονδίνου, είναι αστείες εν πολλοίς χάρη στο δοκιμασμένο ταλέντο και την εμπειρία του Άτκινσον και το μεγαλύτερο κομμάτι του φλεγματικού timing χάνεται στον ελλιπή ρυθμό και την απουσία ιδιαίτερης πρωτοτυπίας στο σενάριο και τους διαλόγους.