Περίμενα από τον σκηνοθέτη του ευαίσθητου και τρυφερού 500 Days of Summer λιγότερη δράση και περισσότερο ρομάντσο. Κι όμως, τα εφέ δεν θα υστερούν –πώς θα μπορούσαν άλλωστε–, αλλά η ερωτική ιστορία ανάμεσα στον Πίτερ Πάρκερ, υπό την απειλή του φαντάσματος της πατέρα της κοπέλας, μπερδεύεται από την αναποφασιστικότητα του παιχνιδιάρη, δισυπόστατου τιμωρού και παλινωδεί σε σεναριακά «κουφώματα», που φαίνεται πως έχουν σκοπό να εισαγάγουν τις καπιτάλε σκηνές της περιπέτειας. Οι ίντριγκες των κακών είναι αρκετές και σωστά απλωμένες μέσα στη δίωρη (και κάτι) ταινία, τη δεύτερη στη νέα σειρά της νεανικότερης εκδοχής του Spider-man, και ξεχωρίζουν αποκλειστικά για την πειστικότητα της σύλληψης και της εκτέλεσής τους. Διότι οι ηθοποιοί, ο Πολ Τζιαμάτι ως Rhino, ο κακομακιγιαρισμένος Ντέιν Ντεχάαν, που ήταν υπέροχος στο Kill your Darlings, εδώ ως Χάρι Όσμπορν, και ειδικά ο Τζέιμι Φοξ στον ρόλο του Electro και λίγο πριν μεταμορφωθεί αμετάκλητα, ως αφελής υπάλληλος με μηδενική αυτοπεποίθηση, πλησιάζουν τις αναλώσιμες καρικατούρες του Τζόελ Σουμάχερ παρά τις σοβαρότερες απόπειρες του Ράιμι και τη βαρύτερη προσέγγιση του Κρίστοφερ Νόλαν για να αποδόσουν με ρεαλισμό την απειλή στον κόσμο των κόμικ. Χωρίς να δείχνει ακριβώς πού το πάει, ο Άντριου Γκάρφιλντ υπόσχεται εκπλήξεις για τις επόμενες δύο συνέχειες που έχουν προγραμματιστεί, καθώς κινείται πιο ευέλικτα και πάντα πρόθυμα ως Αράχνη, αλλά με μεγαλύτερο στρες ως Πίτερ.