Εμπνευσμένη από ένα πραγματικό περιστατικό, ο Βέλγος σκηνοθέτης Ζοακίμ Λαφός δεν επιχειρεί απλώς μια αναπαράσταση μιας οικογενειακής τραγωδίας. Αντίθετα με οποιαδήποτε τυπική αμερικανική ταινία του είδους που θα εξαντλούνταν στην παράθεση του αιτίου, ο Λαφός φυτεύει έναν βαθύτατο πολιτικό παράγοντα στην καρδιά του πρωταγωνιστικού ζευγαριού: ο γηραιός γιατρός που έχει υπό την προστασία του τον Μαροκινό βοηθό του από τότε που ήταν παιδί ουσιαστικά διαφεντεύει τη ζωή του, χωρίς ποτέ να προφέρεται η φύση της σχέσης του. Η γυναίκα που τον ερωτεύεται δεν διανοείται το μέγεθος της εξάρτησης. Το νιόπαντρο ζευγάρι αρχικά ελέγχεται. Όταν γεννιούνται τα παιδιά, ένα κάθε χρόνο, φαίνεται σαν να τα μεγαλώνουν τρεις άνθρωποι, το ανδρόγυνο και ο «νονός». Η νεαρή σύζυγος ψελλίζει τις διαφωνίες της – η αντίσταση είναι σαν ψίθυρος μπροστά σε έναν φαλλοκράτη (κυρίως λόγω ανατροφής) σύζυγο και έναν μορφωμένο επιστήμονα που την κηδεμονεύει σε βαθμό προσβολής, όπως ακριβώς η παλιά, γερασμένη Γαλλία τρομοκράτησε το Μαγκρέμπ και τώρα κρυφοτρέμει μπροστά στην κατάληψη που έχει συμβεί στη Γαλλία από τους μετανάστες. Το Πέρα απ' την αλήθεια είναι μια σημαντική αλληγορία, εκτελεσμένη με τέτοια διακριτικότητα, ώστε να μη φαίνεται ως τέτοια. Πραγματεύεται τον τερατώδη επιθανάτιο ρόγχο της αποικιοκρατίας (που δεν διαφέρει και πολύ από τον αίσχιστο ρατσισμό, αν εφαρμοστεί συστηματικά) και την ψυχική χειραγώγηση. Η Εμιλί Ντεκέν μας υπενθυμίζει τη δύναμη της Ροζέτα με τη σταδιακή κατάδυση στην κατάθλιψη, χωρίς να το κάνει θέμα. Ο Ταχάρ Ρακίμ, ο πρωταγωνιστής του Προφήτη, εκθέτει την πολυπλοκότητα του νέου Βορειοαφρικάνου που ανάγει τον οπορτουνισμό σε επιβίωση. Ο σταρ της βαριάς αυτής ταινίας είναι ο Νιλς Άρεστρουπ, ο καλύτερος καρατερίστας που δουλεύει αυτήν τη στιγμή στη Γαλλία, σε έναν ρόλο πιο μεστό και πολύπλοκο, τον οποίο ερμηνεύει σύνθετα: φαίνεται παραιτημένος, αλλά νοιάζεται, έχοντας μάθει στη ζωή του να κρύβει το προσωπικό μέσα από την ιατρική μεθοδολογία. Γι' αυτό και οι στιγμές που ξεφεύγει ο πραγματικός εαυτός του είναι σπουδαίες.