Ο κεντρικός χαρακτήρας στην ταινία του Κάρναχαν (καμία σχέση με το ενδιαφέρον του ντεμπούτο με το πιο εγκεφαλικό Narc) είναι σαφώς εμπνευσμένος από την προσωπικότητα του Φρανκ Σινάτρα και το φλερτ του με τη Μαφία. Αντίθετα με τον μακαρίτη Φράνκι, ο Μπάντι Έισες Ίσραελ στο φιλμ –σόουμαν, γελωτοποιός και ταχυδακτυλουργός (δεν είναι κακός ο Τζέρεμι Πίβεν)– εκνευρίζει τα αφεντικά του Λας Βέγκας και βάζει χέρι στον άρτο, αντί να περιοριστεί στο θέαμα. Έτσι, το μεγάλο αφεντικό τον επικηρύσσει για ένα εκατομμύριο δολάρια, και την ίδια στιγμή το FBI τον θέλει ζωντανό, για να μαρτυρήσει τους εγκεφάλους του οργανωμένου εγκλήματος. Η φόρα και οι πολλές διασυνδέσεις δεν βγαίνουν πάντα σε καλό.

Κινηματογραφικά, φανταστείτε ένα συνδυασμό του Ταραντίνο με τον Σκορσέζε, στο σταυροδρόμι της βίας και της πόζας, με εξυπνακίστικο μακελειό, μερικές καλές σκηνές, υψηλή παραγωγή, χάζι, και μια ατελείωτη εναλλαγή σκηνών που ούτε της μόδας είναι αλλά ούτε και απόλυτο νόημα βγάζει. Σαν να λέμε, βαριέσαι χωρίς να βαρεθείς ούτε στιγμή. Σε πρώτη εμφάνιση στο σινεμά, αλά Μπιγιονσέ, η Αλίσια Κις.