Η ταινία, που διαγωνίστηκε επίσημα στο Φεστιβάλ Καννών, είναι μια κριτική αλληγορία για την αμερικανική κοινωνία και την ιεραρχική, μαφιόζικη λειτουργία της, σαφής και καθαρή – άλλωστε, το λέει και ο Τζάκι σε ένα μπαρ, με την ατάκα «America is not a country, it is a business», προσπαθώντας να εξηγήσει πώς γίνονται οι δουλειές, τι σημαίνει το χρήμα και πως πρέπει να αποκτηθεί με κάθε κόστος και χωρίς το θύμα και ο θύτης να το παίρνουν προσωπικά. Ο Μπραντ Πιτ δείχνει να έχει εμπιστοσύνη στον Άντριου Ντομινίκ, ο οποίος τον οδήγησε στο πιο σημαντικό του βραβείο στο Φεστιβάλ Βενετίας, με τον ρόλο του Τζέσι Τζέιμς, γι’ αυτό και ανέλαβε την παραγωγή, εκτός από τον κεντρικό ρόλο του αινιγματικού εκτελεστή. Ο Ντομινίκ γλιστράει στην ισχνή πλοκή αργά αλλά μεθοδικά, με ένα στυλιζάρισμα που προκαλεί ερωτηματικά, καθώς όχι μόνο δεν γεμίζει την εικόνα με κάτι διαφορετικό από αυτό που θέλει να αφηγηθεί το σταθερά σοβαρό και θλιμμένο σενάριο αλλά εμμένει σε πλάνα κενής δεξιοτεχνίας, όπως η σφαίρα που ταξιδεύει μέσα στη σάρκα, επιδειξιομανή και άχρηστα, ακόμη και για το είδος του crime thriller. Βοηθούμενο από την εξαιρετική φωτογραφία του Αυστραλού Κρεγκ Φρέιζερ, το φιλμ διατηρεί μια νυχτερινή διαύγεια που τονίζει πόσο επαναλαμβανόμενο είναι το point της αποδοκιμασίας στον καπιταλισμό του Μπους, κατά τη διάρκεια των εκλογών του 2008 που έκλιναν υπέρ του Ομπάμα. Ο δωρικός Μπραντ Πιτ εμπνέει σιγουριά.