Δώδεκα ένορκοι, άγνωστοι μεταξύ τους και διαφορετικοί ως προς την κοινωνική θέση, το επάγγελμα και την καταγωγή, όπως το ορίζει ο ρωσικός νόμος, εξετάζουν την υπόθεση δολοφονίας ενός Ρώσου αξιωματικού. Οι μαρτυρίες και οι ενδείξεις τείνουν στο συμπέρασμα πως το έγκλημα έχει διαπράξει ο θετός Τσετσένος γιος του θύματος. Ήταν εκείνες τις ώρες στον τόπο του εγκλήματος, ο γέρος γείτονας άκουσε την κραυγή του «θα σε σκοτώσω», η γειτόνισσα απέναντι τον είδε να κρατάει το μαχαίρι. Οι δώδεκα ένορκοι κλείνονται σε μια σχολική αίθουσα που χρησιμοποιείται ως γυμναστήριο και, ενώ έντεκα από αυτούς βιάζονται να βγάλουν την ετυμηγορία πρόχειρα και διαδικαστικά, ένας από αυτούς αποφασίζει να ψηφίσει «αθώος» και εξετάζει το θέμα από την αρχή, στην παραμικρή του λεπτομέρεια. Ακόμα και αν αυτό προϋποθέτει για τον καθένα μια κατάδυση στην προσωπική του ιστορία και εμπειρία με ένα ζήτημα ζωτικής σημασίας για τη ρωσική κοινωνία σήμερα.

Οι 12 Ένορκοι γυρίστηκαν πριν από 50 χρόνια και έδωσαν την πρώτη ευκαιρία στον Σίντνεϊ Λιούμετ να μπει γερά στο σινεμά. Η κοινωνική πλευρά του θέματος έχει προεκταθεί από τον Μιχάλκοφ, αποκτώντας εθνο-πολιτική διάσταση. Ο Ρώσος σκηνοθέτης εφαρμόζει το σαρωτικό του ύφος για να κάνει μια παραβολή και να μιλήσει για την τραγικών συνεπειών προκατάληψη του σήμερα στη χώρα του. Σε ένα στημένο σκηνικό δαιμονίζει την κάμερα και ψάχνει την αλήθεια με flashback, ακυρώνοντας σταδιακά τη δεδομένη στατικότητα που θα μπορούσε να επιφέρει μια δίωρη χάβρα. Φυσικά έχει άποψη, κινηματογραφική και πολιτική, και δεν αποφεύγει, ως συνήθως, την υπερβολή στο λόγο και στις ερμηνείες. Το 12 ωστόσο, υποψήφιο στα περσινά ξενόγλωσσα Όσκαρ, είναι καθαρό και νευρώδες σινεμά κριτικού και μαχητικού πνεύματος, με γερές πηγές και αποκαλύψεις, από έναν πεισματάρη και άφοβο σκηνοθέτη.