Αναμφισβήτητα η πιο πολυσυζητημένη ταινία της χρονιάς, η Ζωή της Αντέλ δεν είναι μια αναπάντεχη σπουδή πάνω στο γυναικείο σώμα, στο λεσβιακό σεξ και στα φεγγάρια του έρωτα ή απλώς το πορτρέτο μιας ξεχωριστής έφηβης, αλλά μια συναρπαστική όσο και μακρόσυρτη κινηματογραφική ματιά πάνω στην ανθρώπινη επιθυμία. Η Αντέλ, λαίμαργη, απρόβλεπτη και πολεμική, διψάει για έρωτα, για γνώση, για τσιγάρο, για φαγητό, και ο Κεσίς δεν χάνει την ευκαιρία να τρυπήσει τον ψυχισμό της άπειρης μα τόσο φωτογενούς 19χρονης Αντέλ Εξαρχόπουλος για να την οδηγήσει σε μια πολυκύμαντη, ταχύρρυθμη ωρίμανση σε πολλά στάδια: από τη σχέση της με την οικογένεια, τις συμμαθήτριες και τη στάση της στο νταϊλίκι, την αμηχανία και τη γνώση της μέσα από το σχολείο και την τέχνη, την απογοήτευση της από το παρθενικό σεξ με τον γκόμενο της, ως την παθιασμένη σχέση της με την Έμα, την καλλιτέχνιδα με τα μπλε μαλλιά που συναντά σε μια υπέροχα αποτυπωμένη καρμική στιγμή, ανταλάσσοντας βλέμματα στο δρόμο. Ο Κεσίς, πονηρά πράττοντας, αλλάζει συνεχώς την υποκειμενική πυξίδα της ταινίας του. Από τη μιά έχουμε την εντύπωση πως βλέπουμε τη ζωή με τα μάτια της ορμητικής Αντέλ, αλλά πολλές φορές την παρακολουθούμε με το μάτι του σκηνοθέτη, ο οποίος βάζει τα δυνατά του να μην πάρει μια ανδρική θέση στη ζωή της, αλλά να κατανοήσει της διακυμάνσεις της. Όχι ηδονοβλεπτικά, πορνογραφικά, ή φετιχιστικά (στην περίφημη σκηνή του σεξ, είναι σαφές πως η πράξη είναι στημένη, παρά την αληθοφάνεια που προκαλούν η ένταση και οι φυσικές ερμηνείες) αλλά συναισθηματικά. Η Ζωή της Αντέλ είναι μια από τις πιο αφτιασίδωτες και δυνατές ταινίες ενηληκίωσης που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια, και θα ήταν πραγματικά σπουδαία, αν δεν τραβούσε αδικαιολόγητα σε διάρκεια. Ο Αμπντελατίφ Κεσίς, ο πιο στοχαστικός και περίτεχνος Γάλλος σκηνοθέτης αυτή τη στιγμή, δεν ξεπερνά το Κουσκούς με Φρέσκο Ψάρι και τη Μαύρη Αφροδίτη, γιατί παρασύρεται σε ένα σεναριακό μαίανδρο που φρενάρει τις εξαιρετικές σκηνές όπου η Αντέλ συνειδητοποιεί τις συγκρούσεις της.