ΑΝΤΙΟ ΔΙΟΝΥΣΗ

Νίκος Σταμπολίδης: Η Πρωτοχρονιά μου στους πρόποδες του Αραράτ

Νίκος Σταμπολίδης: Η Πρωτοχρονιά μου στους πρόποδες του Αραράτ Facebook Twitter
0

Η πυρετώδης προετοιμασία για την έκθεση «Πλόες, από τη Σιδώνα στη Χουέλβα» στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης το 2003 δεν άφηνε περιθώρια χρονικά για την επίσκεψή μου στα 92 μουσεία της Ευρώπης, της Ασίας και της Αφρικής ώστε να συλλεγούν οι αρχαιότητες για την έκθεση, η προετοιμασία της οποίας είχε ξεκινήσει από το 1998.

Τα μαθήματα στο Πανεπιστήμιο Κρήτης με τραβούσαν όλο το διάστημα στην Κρήτη και οι ανασκαφές στην Ελεύθερνα τα καλοκαίρια. Το χρονικό διάστημα που απέμενε για επισκέψεις ήταν οι διακοπές τα Χριστούγεννα και το Πάσχα.

Οι νιφάδες πύκνωναν, ο δρόμος γινόταν δυσκολότερος. Βέβαια, η μαγεία της χιονισμένης φύσης ήταν απερίγραπτη, μοναδική. Καταλάβαμε όμως ότι έπρεπε να φθάσουμε στο Ερζερούμ πάση θυσία, αφού ήταν αδύνατο να φθάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο έξω από αυτό, όπου είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε. Αγώνας δρόμου, αγωνία, άγνωστος τόπος και η νύχτα να καταπίνει τη μέρα.

Έτσι, αποφασίσαμε μια μικρή ομάδα να πάμε μετά τα Χριστούγεννα το 2000 στο Μουσείο των Ανατολικών Πολιτισμών στην Άγκυρα για τις συνεννοήσεις. Ωστόσο, παρά το τσουχτερό κρύο, θελήσαμε να δούμε και την πρωτεύουσα των Χετταίων, τη Χατούσα (Bogazkoy), στο εξαιρετικό πλατό ανατολικά της Άγκυρας. Δηλαδή γιορτές σ' ένα πανέμορφο τοπίο, με τα τείχη που μοιάζουν μυκηναϊκά, με τα ανάγλυφα στις πύλες και στους βράχους της περιοχής.

Ωστόσο, με την ηλιοφάνεια που επικρατούσε και μολονότι πλησίαζε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 21ου αιώνα, αποφασίσαμε να μην επιστρέψουμε στην Άγκυρα αλλά να πάμε όσον το δυνατόν πιο κοντά στους πρόποδες του Αραράτ.

Στη διαδρομή προς το Ερζερούμ συννέφιασε και οι σταγόνες πάγωναν στα τζάμια του μικρού βαν. Άρχιζε η χιονοθύελλα κι εμείς τραβούσαμε ανατολικά, που σημαίνει πιο πολύ σκοτάδι, καθώς πηγαίναμε σε αντίθετη φορά με τη δύση του ηλίου.

Οι νιφάδες πύκνωναν, ο δρόμος γινόταν δυσκολότερος. Βέβαια, η μαγεία της χιονισμένης φύσης ήταν απερίγραπτη, μοναδική. Καταλάβαμε όμως ότι έπρεπε να φθάσουμε στο Ερζερούμ πάση θυσία, αφού ήταν αδύνατο να φθάσουμε στο χιονοδρομικό κέντρο έξω από αυτό, όπου είχαμε αποφασίσει να διανυκτερεύσουμε. Αγώνας δρόμου, αγωνία, άγνωστος τόπος και η νύχτα να καταπίνει τη μέρα.

Νίκος Σταμπολίδης: Η Πρωτοχρονιά μου στους πρόποδες του Αραράτ Facebook Twitter
Μπήκαμε στην πόλη και αισθανθήκαμε αγαλλίαση.

Μπήκαμε στην πόλη και αισθανθήκαμε αγαλλίαση. Κατορθώσαμε να βρούμε ξενοδοχείο και, ω του θαύματος, εκεί που θεωρούσαμε ότι θα ήταν μια παγωμένη Πρωτοχρονιά, λίγο πιο πέρα υπήρχε, μας είπαν, ένα κέντρο για ρεβεγιόν. Μη έχοντας τι άλλο να κάνουμε προχωρήσαμε προς τα κει για να υποδεχτούμε τον νέο χρόνο και τη νέα χιλιετία.

Απορώντας που δεν βλέπαμε κτίριο, μας οδήγησαν σε ένα «εστιατόριο» με δερμάτινες σκηνές και χαλιά, λασπωμένα στην είσοδο, αλλά πιο μέσα κάθε παρέα είχε τον δικό της χώρο... για φαγητό επί του εδάφους. Μαξιλάρια, βελέντζες, ξύλινα σκαμνιά, σοφράδες και ανατολίτικη μουσική αλλά και τα εδέσματα −πιλάφι, κοπτόν κρέας, σαλάτες− και τα ποτά ζέσταναν τη βραδιά και το καλωσόρισμα του νέου χρόνου.

Την επομένη, Πρωτοχρονιά, κατορθώσαμε να πάμε στο χιονοδρομικό κέντρο. Και μόνο το απαστράπτον λευκό των βουνών στους πρόποδες του Αραράτ άξιζε για την Πρωτοχρονιά της νέας χιλιετίας.

_____________

Ο Νίκος Σταμπολίδης είναι διευθυντής του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης

Ταξίδια
0

ΑΝΤΙΟ ΔΙΟΝΥΣΗ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Το ότι ζω στα βουνά το θεωρώ το μεγαλύτερο επίτευγμα και τη μεγαλύτερη τύχη στη ζωή μου»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Απ' τα βουνά πηγάζει η ελπίδα, γι' αυτό επιστρέφουμε και τα προστατεύουμε»

Η Άρτεμις Μπλατσή άφησε την Αθήνα για τη Στρώμη, στις παρυφές της Γκιώνας, και έφερε την Οικοψυχολογία, τη μελέτη της σύνδεσης του ανθρώπου με το φυσικό περιβάλλον, στη Φωκίδα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Χους εις τέφραν, εις ύδωρ. Στα νερά του Γάγγη κλείνει ο κύκλος

Φωτογραφία / Άλλη μια μέρα στον Γάγγη που καίνε νεκρούς

Μια φωτογραφική περιπλάνηση στο Βαρανάσι και στον κόσμο του, με τελικό προορισμό τον Γάγγη, όπου η καύση νεκρών, παρότι ενέχει το στοιχείο του μεταφυσικού, μοιάζει με μία ακόμα καθημερινή δραστηριότητα.
ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΣ ΒΛΑΧΟΠΟΥΛΟΣ
Αξέχαστες στιγμές από ένα ταξίδι στην Κεντρική Αμερική

Nothing Days / Αξέχαστες στιγμές από ένα ταξίδι στην Κεντρική Αμερική

Η πιο μοντέρνα βιβλιοθήκη (που δεν κλείνει ποτέ), ένα ξημέρωμα στην κορυφή του κόσμου, μια πράσινη λίμνη, μια καθολική εκκλησία όπου λατρεύονται οι θεοί των Μάγια και ένα σεβίτσε από όρχεις ταύρου (που θέλουμε να ξεχάσουμε).
M. HULOT
48 ώρες στην Καρδαμύλη

Ταξίδια / 48 ώρες στην Καρδαμύλη

Στο χαρακτηρισμένο «τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους» κάνουμε ένα ταξίδι στον χρόνο και στην Ιστορία, επισκεπτόμαστε το σπίτι του Λι Φέρμορ, θυμόμαστε τον Όμηρο, κάνουμε μπάνιο με θέα, και ξέρουμε ότι θα επιστρέψουμε ξανά.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Βαλκάνια με ιταλικό φινίρισμα: Ένα road trip στην Ίστρια

Ταξίδια / Βαλκάνια με ιταλικό φινίρισμα: Ένα road trip στην Ίστρια

Στο κροατικό κομμάτι της μεγαλύτερης χερσονήσου της Αδριατικής πίνουμε κρασί από τη Μονεμβασιά και rakija, επισκεπτόμαστε ρωμαϊκά μνημεία, χαζεύουμε φωτισμένους γερανούς και θυμόμαστε τις ταινίες του Γουές Άντερσον.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Nothing Days / Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Ο Μαξιμόν είναι ένας κακός άγιος που πίνει και καπνίζει και φιλοξενείται κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι στο Σαντιάγκο της λίμνης Ατιτλάν. Η λατρεία του είναι ένα μείγμα καθολικής πίστης και παγανισμού που έχει τις ρίζες του στις παραδόσεις των Μάγια.  
M. HULOT
Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ταξίδια / Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ένα ταξίδι-αστραπή στο νησί, μια μυσταγωγική διαδρομή προς τις Βάτσες, η Μαλτεζάνα -που μοιάζει με ωδή στα εγχώρια '80s- και οι τηγανητές πατάτες της Μαρίας στο Βαθύ, που κάνουν κάποιους να της φιλούν, κυριολεκτικά, τα χέρια.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ