Πλησιάζει το τέλος Δεκέμβρη 1999. Σε λίγες μέρες αλλάζουμε αιώνα... Από τα κεντρικά γραφεία του Associated Press στη Νέα Υόρκη, για το οποίο εργάζομαι, στέλνεται εντολή προς όλα τα γραφεία ανά την υφήλιο για καλή φωτογραφική κάλυψη των εορταστικών εκδηλώσεων που θα γίνουν τα μεσάνυχτα της 31ης Δεκεμβρίου σε κάθε χώρα.
29 Δεκεμβρίου, απόγευμα, χτυπάει το τηλέφωνο. Στην άλλη άκρη της γραμμής ο Michael Feldmann, ο διευθυντής Φωτογραφικού για Ευρώπη, Αφρική και Μέση Ανατολή. Μπαίνει κατευθείαν στο ψητό, όπως συνηθίζει. «Μια κι έχεις ψηφιακές κάμερες (μόλις είχαμε προμηθευτεί μερικές) κι έχεις και δορυφορικό τηλέφωνο, δεν πας στο Κανταχάρ του Αφγανιστάν, όπου από την παραμονή Χριστουγέννων σε ένα αεροπλάνο της Indian Airlines έγινε αεροπειρατεία και υποχρεώθηκε να προσγειωθεί εκεί; Ο συνεργάτης μας από το Πακιστάν που καλύπτει το θέμα δεν έχει ψηφιακές κάμερες και θα αργήσει να στείλει φωτογραφίες σε σχέση με τους ανταγωνιστές όταν το θέμα λήξει». Ξεχνάω ξαφνικά τα πανηγύρια, αρχίζω να ετοιμάζω τον εξοπλισμό μου και την επομένη το πρωί μπαίνω σε αεροπλάνο και μετά από μια αεροπορική περιπλάνηση δύο ημερών προσγειώνομαι στο Κανταχάρ γύρω στις 12 το μεσημέρι της 31ης Δεκεμβρίου.
Δεκέμβριος μήνας, 1.010 μέτρα υψόμετρο δίπλα στα Ιμαλάια, ήλιος με δόντια και φυσικά η θερμοκρασία πολύ κάτω από το μηδέν. Κατεβαίνω από το αεροσκάφος του ΟΗΕ και κατευθύνομαι προς το μέρος όπου έχουν εγκατασταθεί και οι συνάδελφοί μου, που ήταν εκεί ήδη έξι μέρες πριν από μένα, τους χαιρετώ και αρχίζω αμέσως να στήνω τον εξοπλισμό μου.
Δορυφορικό τηλέφωνο, μεγάλο τρίποδα, μεγάλο τηλεφακό με διπλασιαστές όπου η εστιακή απόστασή μου έφτασε τα 1.500 mm (για όσους γνωρίζουν από φωτογραφία). Όταν όλος ο εξοπλισμός ήταν έτοιμος, έβαλα το μάτι στο οφθαλμοσκόπιο της μηχανής για έναν τελευταίο έλεγχο. Ξαφνικά, εκεί που κοιτάζω (το αεροπλάνο ήταν σε απόσταση από εμάς πάνω από 500 μέτρα), βλέπω κάτι περίεργες κινήσεις στο ρύγχος του αεροσκάφους, με μια ανεμόσκαλα να κατεβαίνει.
Χωρίς να αναρωτηθώ το γιατί, άρχισα να κάνω λήψεις, ενώ οι συνάδελφοί μου κουβέντιαζαν λίγο πιο πέρα, έχοντας κάνει ένα μικρό πηγαδάκι. Ήταν ήδη έξι μέρες εκεί και δεν κουνιόταν φύλλο. Αρχίζουν να κατεβαίνουν κάτι φιγούρες από την ανεμόσκαλα κρατώντας πιστόλια και μια περίεργη κίνηση ξεκινά κάτω από το αεροσκάφος. Ήταν η στιγμή, όπως μάθαμε λίγο αργότερα, που γινόταν ανταλλαγή των ομήρων με έναν αξιωματούχο των Ταλιμπάν που προσφέρθηκε από τις αρχές του Αφγανιστάν για την απελευθέρωση των ομήρων. Οι συνάδελφοί μου μόλις που πρόλαβαν να φωτογραφίσουν το τέλος της ιστορίας. Είχα φτάσει στον χώρο πριν από μισή ώρα και οι άλλοι ήταν εκεί έξι μέρες κάτω από ένα φοβερό κρύο.
Την επομένη το πρωί, 1η Ιανουαρίου 2000, το αεροσκάφος έφυγε. Αναχώρησα το ίδιο απόγευμα κι εγώ.
ΥΓ.: Το Associated Press είχε υποσχεθεί ένα μπόνους 100 δολαρίων για την κάλυψη των πανηγυριών της αλλαγής του αιώνα.
Εγώ δεν το πήρα, γιατί δεν φωτογράφισα πυροτεχνήματα...
Δημήτρης Μεσσίνης, φωτογράφος
