Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο όμορφο Cordobar.
0

Φαρδιοί δρόμοι, απλωσιά και πυκνό, αλλά πράσινο που ανέπνεε. Άφθονος ουρανός, αραιός, γαλαζωπός. Ο λόγος του ανθρώπου προς τον ουρανό και το πράσινο υπερτερούν δραματικά υπέρ των δεύτερων, όπερ οδηγεί σε παροξυσμό τον εθισμένο στον πρησμένο, βίαια συναρμολογημένο αστικό ιστό πόλεων όπως η Αθήνα. Τις πρώτες ημέρες στο Βερολίνο κατέρρεα.

Έξω από τα νερά μου, ασημαντότατος και συγχρόνως σημαντικότατος. Από το στάσιμο, ασφυκτικό ζούπατο που είναι η Αθήνα, ανέμελος κυριακάτικος πελάτης σε ένα ευάερο παζάρι του κόσμου. Χαστούκι. Κάθε φορά που επισκέπτομαι τον αδερφό μου στο Βερολίνο, με επισκέπτεται για λίγο αυτό το συναίσθημα. Ένα ίζημα ζόφου και άγχους που ανακινείται μπρος στην ποιοτική δυνατότητα μιας ζωής σε ένα habitus με μητροπολιτικό και ανθρώπινο βάθος.

Μα, τι πόλη. Δεν κλαίει τα κλέη τα αλλοτινά, μνημονεύει τα κακά της μοίρας της, επιδεικνύει τις πληγές της. Πολυστρωματικό μνημείο η ίδια της άφρονος πολιτικής που την ισοπέδωσε πριν από δύο ιστορικές ανάσες. Μα, δεν βούλιαξε στην Ιστορία, το πένθος της το γύρισε σε ανοικοδόμηση, κυριολεκτική και ψυχογενή, από ερειπιώνας έγινε τόπος έμπνευσης.

Στο Βερολίνο χορταίνεις γιορτές. Την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο όμορφο Cordobar. Καταχαρήκαμε πράσινα αυστριακά και γερμανικά κρασιά. Μεθύσαμε, εννοείται. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του πυκνού ψωμιού και του φρεσκοχτυπημένου βουτύρου, με αλάτι και μια πίκα σάλτσας σμέουρου. Θυμάμαι να μη θέλω να φύγω. Θυμάμαι τον Σπύρο να μας κατηχεί στον Schiller και στον Goethe.


Είναι η λιγότερο τουριστική μεγαλούπολη της Ευρώπης. Είναι η πόλη του αδερφού μου, του Σπύρου. Η τελευταία φορά που το επισκεφτήκαμε, Xριστούγεννα του 2015. Τότε, δεν είχε γεννηθεί η Μαριγώ. Τότε, φτιάξαμε αναμνήσεις πολύτιμες.

Στο Βερολίνο χορταίνεις γιορτές. Την αλλαγή του χρόνου την κάναμε στο όμορφο Cordobar. Καταχαρήκαμε πράσινα αυστριακά και γερμανικά κρασιά. Μεθύσαμε, εννοείται. Θυμάμαι ακόμα τη γεύση του πυκνού ψωμιού και του φρεσκοχτυπημένου βουτύρου, με αλάτι και μια πίκα σάλτσας σμέουρου. Θυμάμαι να μη θέλω να φύγω. Θυμάμαι τον Σπύρο να μας κατηχεί στον Schiller και στον Goethe.

Μόλις είχαμε γυρίσει από ένα διήμερο στη Λειψία. Στο σπίτι του Σίλερ μπροστά, ο Σπύρος βγήκε φωτογραφία. Ποτέ δεν βγαίνει φωτογραφίες. Παραδίπλα, μια κομμουνιστική κολόνα της ΔΕΗ της DDR.

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Το σπίτι του Σίλερ.

Επισκεπτόμαστε επίσης την εκκλησία του Νικολάι, όπου οι Δευτέρες της Διαμαρτυρίας που έριξαν το Σιδηρούν Παραπέτασμα. Το τουριστικό κελάρι του Auerbachs, όπου μπεκρόπινε ο Goethe και έβαλε τον Μεφιστοφελή και τον Φάουστ και τους φοιτητές να μπεκροπίνουν κι αυτοί. Μυρωδιά κρεμμυδόσουπας. Το πανεπιστήμιο της πόλης, το παλαιότερο της Ευρώπης. Την Thomaskirche, όπου ακόμα ακούγονται οι καντάτες που πρωτοέπαιξε ο Bach. Εδώ το όργανο, οι σημαντικές παρτιτούρες του και ο τάφος του. Το σπίτι-φουτουριστικό μουσείο μουσικής του Mendelssohn. Ρομαντική μουσική σε προσομοιωτή της Nasa. Ο Thorsten σε όλο το ταξίδι σφυρίζει κλασικούς σκοπούς. Και ενίοτε μας δωρίζει τραγούδια. Έχει αγγελική φωνή. Βόλτες δυναμό.

Επιστρέφοντας στο Βερολίνο, περπατήσαμε στα χνάρια του τείχους. Κάθε φορά το κάνουμε αυτό. Διαβάζουμε αρειμανίως για τη διχοτομημένη ζωή της πόλης. Συλλέγουμε ιστορίες και γεγονότα. Βιβλία και φωτογραφίες. Κάθε φορά βάζουμε τους γηραιούς Κάρμεν και Γιόνι να μας αφηγηθούν περιστατικά της καθημερινότητάς τους.

Η Κάρμεν βουρκώνει. Θυμάται τη στιγμή που άνοιξε μετά από πολλά χρόνια τον φάκελό της οικογένειάς της (ναι, είχαν φάκελο οι περισσότεροι) και είδε τις κατασκοπευτικές μαρτυρίες των κολλητών τους φίλων για εκείνη, τον άντρα της και το παιδί τους. Αυτών που περνούσαν τις γιορτές, τις καθημερινές, τη ζωή τους μαζί.

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Το «πρόχειρο» προχριστουγεννιάτικο γεύμα με δέκα λογιών λουκάνικα και σάλτσες και το ξινό μοσχάρι ανήμερα (τι ρόστο!).

Άλλα έθιμα: Σίγουρα εκείνες τις μέρες στο σπίτι θα είχαμε δει τη «Σιωπή των αμνών», το «Φάνι και Αλέξανδρος» και κάποιον «Χάρι Πότερ». Στανταράκι. Σίγουρα θα πήγαμε στο Gerdarmenmarkt, θα περπατήσαμε τον Δρόμο υπό τας Φιλύρας, θα χωθήκαμε σε μικρογκαλερί του Mitte. Θα είδαμε τον «Μαγεμένο Αυλό» στην Deutsche Oper Berlin μαζί με τρίχρονα Βερολινεζάκια.

Θυμάμαι ακόμα μια συναυλία γκόσπελ, νομίζω στο Potsdam. Άπφελ-στρούντελ με σος ανγκλέζ στο Café Einstein, στο παλιό, του 1878. Το «πρόχειρο» προχριστουγεννιάτικο γεύμα με δέκα λογιών λουκάνικα και σάλτσες και το ξινό μοσχάρι ανήμερα (τι ρόστο!). Μετά από κάποιο άλλο μεθύσι ο Thorsten μας έσερνε στην άλλη άκρη της πόλης για το καλύτερο curry wurst της πόλης.


Πίσω στο Cordobar. Μετά την αλλαγή του χρόνου, το θυμάμαι έντονα, καθηλώθηκα από μια θλίψη. Μια θλίψη χωρίς περιεχόμενο. Που γι' αυτό δεν μπορούσε να παρηγορηθεί. Δεν μπορούσα καν να την πλησιάσω. Αυτή από τη μια, εγώ από την άλλη, στη μέση κενό. Ένα αστείο επεισόδιο με το ταξί της επιστροφής με έφερε στα σύγκαλά μου. Tότε ζούσε ο μπαμπάς.

Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter
Άγγελος Ρέντουλας: Η Πρωτοχρονιά μου στο Βερολίνο Facebook Twitter

_____________

Ο Άγγελος Ρέντουλας είναι αρχισυντάκτης του «Γαστρονόμου»

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στη Σπάρτη

Ταξίδια / 48 ώρες στη Σπάρτη

Στη Λακωνική πρωτεύουσα με το νεοκλασικό παρελθόν, ξεκινάμε τη βόλτα μας από το δημοφιλές άγαλμα του Λεωνίδα, επισκεπτόμαστε το Αρχαιολογικό Μουσείο Σπάρτης, ενώ εξορμούμε και στην ξακουστή καστροπολιτεία του Μυστρά και το πανέμορφο κεφαλοχώρι Γεράκι.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
«H απόφαση να επιστρέψω στον Τυρό με έφερε πιο κοντά σε ό,τι έχει πραγματική αξία για μένα, μου έδωσε ελπίδα πως κάτι μικρό μπορεί να έχει μεγάλο αποτύπωμα, όταν γίνεται με αγάπη και συνέπεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Ελισάβετ υφαίνει τα υφαντά της στον Τυρό Αρκαδίας

Η Ελισάβετ Ροδοπούλου επέστρεψε από το εξωτερικό στο χωριό της για να ασχοληθεί με μια τέχνη που χάνεται: την παραδοσιακή τσακώνικη υφαντική. Η σκέψη της πηγαίνει συχνά στη γιαγιά της, που ξεκίνησε να υφαίνει στον αργαλειό μόλις στα εννιά της χρόνια.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
48 ώρες στην Καστοριά

Ταξίδια / 48 ώρες στην Καστοριά

Με ορμητήριο τη διάσημη λίμνη της Καστοριάς, θαυμάζουμε τις βυζαντινές εκκλησίες και τα αρχοντικά της που μοιάζουν ανεξάντλητα και ανακαλύπτουμε μια άγνωστη Ελλάδα στον νεολιθικό οικισμό του Δισπηλιού και τα εγκαταλελειμμένα χωριά Κορέστεια.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
ΤΟΠΟΣ ΜΟΥ/ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Γειτονιές της Ελλάδας / «Κολωνάκια και καφετέριες θα βρεις παντού. Mια καλή ζωή όχι»

Μετά από μια κοσμοπολίτικη ζωή, ο Φίλιππος Παπαδημητρίου αποφάσισε να εγκατασταθεί στην Αγριλίτσα Αργολίδας και να συστήσει την πρωτοβουλία «Ανασυγκρότηση των Κοιλάδων Δυτικής Αργολίδας», που προσπαθεί να αντιμετωπίσει την ερημοποίηση των χωριών της περιοχής. Πιστεύει σαφώς πως το μέλλον μας είναι η αποκέντρωση.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Φωτεινή γύρισε στο χωριό και έφτιαξε μια εφημερίδα από το μηδέν

Η 28χρονη Φωτεινή Γάλλου εκδίδει την εφημερίδα «Τα Χωριάτικα» στον παραδοσιακό οικισμό της Πρώτης Σερρών, όχι για να καλύψει ένα κενό στην αγορά αλλά στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαμβάνει τη ζωή στο χωριό και δεν τη βρίσκει ούτε πισωγύρισμα ούτε αποτυχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιώργος Καπουτζίδης: «Στη Νέα Ζηλανδία είδα πραγματικά ευτυχισμένους ανθρώπους»  «Στη Νέα Ζηλανδία είσαι πάρα μα πάρα πολύ μακριά από οτιδήποτε» Ο Γιώργος Καπουτζίδης θα μπορούσε να ζήσει για πάντα στη Νέα Ζηλανδία

Γιώργος Καπουτζίδης / «Στη Νέα Ζηλανδία δεν εκνευρίζονται, δεν κορνάρουν»

O γνωστός σεναριογράφος και ηθοποιός ταξίδεψε ως την άλλη άκρη του κόσμου για να γνωρίσει από κοντά μια χώρα που, πέρα από την επιβλητική της φύση, φαίνεται να έχει επιλέξει έναν διαφορετικό τρόπο ζωής. Και με το που προσγειώθηκε, τον υποδέχτηκε… μία Καρυάτιδα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ