Κωνσταντίνος Τζούμας: Η Πρωτοχρονιά μου με την Πόλα στη Νέα Υόρκη

Κωνσταντίνος Τζούμας: Η Πρωτοχρονιά μου με την Πόλα στη Νέα Υόρκη Facebook Twitter
0

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 1975 κατρακυλάμε από μεσημεριανά γεύματα σε απογευματινά τσάγια, από δείπνα σε ολονύχτια πάρτι και κυριακάτικα μπραντς. Έχω μπαφιάσει από «φανταστικά που ήταν χθες το βράδυ» και «σούπερ πάρτι, ε;», λες και επεξεργάζομαι το διδακτορικό μου στην dolce vita. Έχω αδειάσει, μπουχτισμένος από το υψηλό γούστο, αποστασιοποιημένη σοφιστικασιόν και ανεξερεύνητα πρόσωπα με ακινησία αγκυλωμένης μάσκας.


Ο Άντζελο έχει οργανώσει σπέσιαλ εορταστικό πακέτο για μαγική νυχτερινή βόλτα στη μητροπολιτική Πρωτοχρονιά με πρόποση σαμπάνιας entre nous, μετά σε ένα λοφτ για μεξικάνικο δείπνο με μυστικιστικές αρτίστες και beautiful people σε έξαρση κοκαϊνομανίας, μετά βραζιλιάνικη ντίσκο, για φινάλε κάπου «glamorous for breakfast» και ίσως μια βόλτα στο Σέντραλ Παρκ, ξημέρωματα, με χιόνι.


Δεν θέλω να κάνω τίποτα, δεν θέλω να γιορτάσω κάτι που δεν καταλαβαίνω. Να ξεσαλώσουμε για μία ακόμα βραδιά που είμαστε ζωντανοί και συνεχίζουμε και κάθε χρόνο θα γιορτάζουμε την παραμονή και θα το ρίχνουμε έξω. Λες και κάθε βράδυ κάνουμε και τίποτε άλλο. Θέλω να μείνω σπίτι, μόνος, όπως ο σαξοφωνίστας από απέναντι, που, ασχέτως του τι συμβαίνει στην πόλη, παίζει τον δικό του σκοπό.

Ωραία, θα κάνω παρέα στην Πόλα. Ακουγόταν τόσο διαλυμένη, θα 'χε κλατάρει... Θα είμαι τρυφερός μαζί της, ένας άγγελος, δεν θα 'χω αντίρρηση να κοιμηθεί σαν παιδί στην αγκαλιά μου, όμορφη και μόνη, η Γαλλογιαπωνέζα κούκλα που αφαίρεσε τη μήτρα της για να απαλλαγεί από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να απολαμβάνει το σεξ χωρίς έγνοιες, τώρα φρικαρισμένη, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, στα αεροδρόμιο Κέννεντυ, Πρωτοχρονιά του '75.


Το τηλέφωνο χτυπάει κάθε τόσο, απ' την Άννα με τον Αλέξη, «Δεν θα 'ρθεις; Γιατί; Σε λίγο φεύγουμε, χρόνια πολλά», απ' τη Βίλμα με τη Μονίκ, «Γιατί δεν έρχεσαι, είμαστε στους Μεξικάνους, χρόνια πολλά», απ' τον Γιώργο με τη Μαιρούλα, «Έχεις τις κλειστές σου ή γαμάς ινκόγκνιτο; Χα, χα, πάμε για βραζιλιάνικα κόλπα», και απ' τον Άντζελο, «Μα, τι σε έχει πιάσει; Προτιμάς να μείνεις μόνος; Πρωτοχρονιά; Καινούργιος χρόνος! Πάμε απ' το Plaza». «Φίλησέ με» του πετάω. Γελάμε.


Μ' αρέσει να είμαι ο τηλεφωνητής υπηρεσίας, σε επαφή με τις μετακινήσεις της παρέας, αυτήν τη νύχτα που η πόλη στην πλατεία Τάιμς εκπέμπει εκρηκτικές φωτοβολίδες, υγρές αγκαλιές και ρουφηχτά φιλιά, με τις ανάσες τους ν' αχνίζουν. Το τηλέφωνο όσο κυλάει η νύχτα έχει σιγήσει. Έχει πάει τρεισήμισι όταν ξαναχτυπάει, αλλά δεν είμαι σίγουρος αν θέλω να απαντήσω.
Καλεί συνέχεια, σαν να μου στέλνει κάποιο μήνυμα. Το σηκώνω. «... Είπα να πάω σε κάτι φίλους στη Φλόριντα, αλλά δεν βρήκα το κουράγιο... Είμαι στο αεροδρόμιο και δεν ξέρω τι να κάνω... μπορείς να κάνεις κάτι πριν καταρρεύσω;» ακούω μέσα σε λυγμούς.


«Πόλα, αγάπη μου, θέλεις να 'ρθεις εδώ;»

«... μπορώ; Όου, αυτό είναι... είσαι υπέροχος, σ' ευχαριστώ, ω, είσαι...»

«Έλα τώρα».

Ωραία, θα κάνω παρέα στην Πόλα. Ακουγόταν τόσο διαλυμένη, θα 'χε κλατάρει... Θα είμαι τρυφερός μαζί της, ένας άγγελος, δεν θα 'χω αντίρρηση να κοιμηθεί σαν παιδί στην αγκαλιά μου, όμορφη και μόνη, η Γαλλογιαπωνέζα κούκλα που αφαίρεσε τη μήτρα της για να απαλλαγεί από ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες και να απολαμβάνει το σεξ χωρίς έγνοιες, τώρα φρικαρισμένη, στα πρόθυρα της κατάρρευσης, στα αεροδρόμιο Κέννεντυ, Πρωτοχρονιά του '75.


Κάτι συμβαίνει... απέραντη σιωπή... το σύμπαν σαν ν' αφουγκράζεται... Κάτι ίσως πάει ν' αλλάξει, μπορεί για καλύτερα... σίγουρα; Αχνοφέγγει μια προσδοκία αποκάλυψης... Χτυπάει το κουδούνι. Ανοίγω την πόρτα, σκύβω από πάνω, τη βλέπω που ανεβαίνει τα σκαλιά, έρχεται...

«Πόλα, χρόνια πολλά, χρόνια πολλά, Πόλα...» αυτοσχεδιάζω τραγουδώντας.

Κωνσταντίνος Τζούμας, ηθοποιός

 
Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ