Αλέξης Παπαδόπουλος: Η Πρωτοχρονιά μου στην Βενετία, χωρίς δωμάτιο

Αλέξης Παπαδόπουλος: Η Πρωτοχρονιά μου στην Βενετία, χωρίς δωμάτιο Facebook Twitter
Bauer Ηοtel, Βενετία
0

Ήταν το τέλος του θλιβερού έτους του «9/11». Ο τότε σύντροφός μου, ο Στηβ, κι εγώ είχαμε αποφασίσει να περάσουμε τα Χριστούγεννα στη Ρώμη και το Νέο Έτος στη Βενετία. Θα έπρεπε κάτι να είχαμε υποπτευθεί για την κατάσταση εκείνης της εποχής των μεγάλων γεωπολιτικών ταραχών από τη σχετική τουριστική ερημιά της Ρώμης χριστουγεννιάτικα. Φτάσαμε βράδυ, λοιπόν, σιδηροδρομικώς στη Βενετία την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2002, με βαρύ κρύο και βροχή, και πήραμε το πλωτό «λεωφορείο» από τον σταθμό για το ιστορικό κέντρο.

Να επισημάνω ότι εκείνο τον καιρό δεν γνώριζα ακόμα τη Βενετία και ότι κανένας από τους δυο μας δεν μιλούσε ούτε λέξη ιταλικά. Επίσης ότι οι οικονομικές μου δυνατότητες περιορίζονταν στις αναμενόμενα λιγοστές αποδοχές ενός νεοδιορισμένου εκπαιδευτικού, ενώ ο Στηβ ήταν «between jobs», όπως λένε ευγενικά οι Αμερικανοί το να είναι κανείς άνεργος. Είχα κάνει κράτηση σε ένα φτηνό ξενοδοχείο μέσω Διαδικτύου, κάτι σχετικά καινούργιο τότε, ενώ έπρεπε να βρούμε τον προορισμό μας με τη βοήθεια παραδοσιακού χάρτη, αφού βέβαια ακόμη δεν υπήρχαν smartphones.

Με το ρολόι πλέον να πλησιάζει μεσάνυχτα και όλα μας τα σχέδια να έχουν αποτύχει, τριγυρνούσαμε σε μια άγνωστη πόλη, με αποσκευές στο χέρι, να βρέχει ασταμάτητα και το κρύο να τσούζει, προσπαθώντας να βρούμε κατάλυμα.

Σύντομα διαπιστώσαμε ότι το όνομα του μικρού δρόμου όπου βρισκόταν το ταπεινό μας ξενοδοχείο δεν εμφανιζόταν στον χάρτη. Εν ολίγοις, όλα άρχισαν με μικρά προβλήματα που στη συνέχεια πήραν ακόμα χειρότερες διαστάσεις. Μετά από μια μικρή οδύσσεια σε μια άδεια Βενετία, βρήκαμε επιτέλους τον μικρό μας δρόμο, το ξενοδοχείο όμως ήταν κλειστό. Ποτέ δεν μάθαμε γιατί.

Με το ρολόι πλέον να πλησιάζει μεσάνυχτα και όλα μας τα σχέδια να έχουν αποτύχει, τριγυρνούσαμε σε μια άγνωστη πόλη, με αποσκευές στο χέρι, να βρέχει ασταμάτητα και το κρύο να τσούζει, προσπαθώντας να βρούμε κατάλυμα. Και κατάλυμα βρήκαμε, αναπάντεχα, όταν φτάσαμε σε μια μεγάλη μπαρόκ piazza, στη μια πλευρά της οποίας στεκόταν ένα όμορφο μοντέρνο κτίριο, το Hotel Bauer. Δεν γνώριζα τότε βέβαια τι ήταν το Bauer και ενδόμυχα ήλπιζα ότι λόγω μοντέρνας αρχιτεκτονικής θα ήταν ένα ιταλικό Best Western. Ανεβαίνοντας τα σκαλιά συνειδητοποίησα το λάθος μας, αλλά εκείνη τη στιγμή, στην κατάστασή μας, μία ώρα πριν από τα μεσάνυχτα και έτοιμος να σφάξω τον Στηβ που παραπονιόταν ακατάπαυστα για τα πάντα, προχώρησα προς τη ρεσεψιόν. Το άψογο, το υπέροχο Bauer με το απίστευτα ευγενικό προσωπικό υποδοχής άκουσε το sad story μας και μας πρόσφερε ένα δωμάτιο σε τιμή προσφοράς, η οποία, ακόμα κι έτσι, ήταν τέσσερις φορές υψηλότερη από εκείνη του ξενοδοχείου που είχα αρχικά κλείσει.

Τα μεσάνυχτα και η αλλαγή του χρόνου μάς βρήκαν ξαπλωμένους και εξαντλημένους στο κρεβάτι μας μέσα σε ένα πανέμορφο δωμάτιο, μάλλον από τα μικρότερα του Bauer, το οποίο, όπως είδαμε το επόμενο πρωί περιλάμβανε και ένα palazzo. Μια μικρή πρωτοχρονιάτικη περιπέτεια που μας άνοιξε, ανύποπτα, μια πόρτα σε μια Βενετία που ποτέ δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε ότι θα ζούσαμε, και μια ιστορία που αναδεικνύει το class του Bauer και του προσωπικού του.

Ο Αλέξης Παπαδόπουλος είναι καθηγητής Γεωγραφίας στο DePaul University, Chicago, Illinois

0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Nothing Days / Στη λίμνη Ατιτλάν της Γουατεμάλας με έναν ερωτιάρη άγιο

Ο Μαξιμόν είναι ένας κακός άγιος που πίνει και καπνίζει και φιλοξενείται κάθε χρόνο σε διαφορετικό σπίτι στο Σαντιάγκο της λίμνης Ατιτλάν. Η λατρεία του είναι ένα μείγμα καθολικής πίστης και παγανισμού που έχει τις ρίζες του στις παραδόσεις των Μάγια.  
M. HULOT
Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ταξίδια / Χώρα, Τζανάκι, Βάτσες: Η Αστυπάλαια είναι ακόμα μαγική

Ένα ταξίδι-αστραπή στο νησί, μια μυσταγωγική διαδρομή προς τις Βάτσες, η Μαλτεζάνα -που μοιάζει με ωδή στα εγχώρια '80s- και οι τηγανητές πατάτες της Μαρίας στο Βαθύ, που κάνουν κάποιους να της φιλούν, κυριολεκτικά, τα χέρια.
ΤΖΟΥΛΗ ΑΓΟΡΑΚΗ
Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Ταξίδια / Τα νησιά πριν από τον (πιο πρόσφατο) χαμό

Όχι, δεν μιλάμε για την ασπρόμαυρη Ελλάδα με τα γαϊδουράκια και τις ασπρισμένες αυλές, αλλά για τις εποχές που η Μύκονος δεν είχε VIP ζώνες, η Πάρος δεν είχε drones, και η Αστυπάλαια δεν κατακλυζόταν από influencers.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Ποιος λοιπόν, δεν θέλει να μείνει στον παράδεισο;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ποιος δεν θέλει να μείνει στον Παράδεισο;»

Ο Άγγελος Δημητρακόπουλος άφησε την Αθήνα και εγκαταστάθηκε με τη γυναίκα του σε ένα μικρό ορεινό χωριό στα Βαρδούσια, δουλεύοντας στο παραδοσιακό παντοπωλείο τους και κάνοντας «ό,τι ηρεμεί την ψυχούλα τους».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Φεύγαμε από τη Βίτσα και κλαίγαμε, γιατί ξέραμε ότι θα αργούσαμε να ξαναπάμε»

Ο Τάσος Ανέστης άφησε πίσω του τις πισίνες και τους παιδότοπους της Αθήνας και μετακόμισε σε ένα Ζαγοροχώρι για να μεγαλώσουν τα παιδιά του με μυρωδιές του δάσους και βόλτες στα ποτάμια και τα βουνά.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στην Τουρκία: Βαδίζοντας στα χνάρια του Αινεία

Ταξίδια / Τσανάκαλε, Αρχαία Τροία, Καταρράκτες Sütüven. Ένα οδοιπορικό στην Τουρκία

Από τον εντυπωσιακό ναό του Απόλλωνα Σμινθέα στο Γκιουλπινάρ μέχρι τον χολιγουντιανό Δούρειο Ίππο στο Τσανάκαλε, η Τουρκία ξεδιπλώνει έναν απολαυστικό χάρτη γεμάτο μύθο και… καλοκαιρινές εκπλήξεις.
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Γειτονιές της Ελλάδας / Σε ένα μικρό χωριό στο Ζαγόρι έχουν γυριστεί 60 ταινίες μικρού μήκους

Η Βαγγελιώ Ρετάλη μιλά για το Zagoriwood, ένα φεστιβάλ που για λίγες μέρες κάθε καλοκαίρι μετατρέπει τα ήσυχα Κάτω Πεδινά σε επίκεντρο κινηματογραφικής συνάντησης και δημιουργίας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT