Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
Το έδαφος είναι ένα ξερό χαρμάνι από χώμα και αλάτι σε πολύ μεγάλη περιεκτικότητα, ενώ ολόκληρη η περιοχή βράζει, ξερνώντας θειάφι και ποτάσα από αναρίθμητα γκέιζερ. Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν
0

Ας μιλήσουμε ευθέως, χωρίς περικοκλάδες: Δεν τα πήγαμε ποτέ καλά με την εμποροπανήγυρη των «άγιων ημερών». Οι γιορτές για μας πάντα ισοδυναμούσαν απλά με πρόσθετες μέρες άδειας και… όπου φύγει φύγει. Έτσι, λοιπόν, η Πρωτοχρονιά μάς έχει πετύχει από τη Σαχάρα μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο κι από το Διδυμότειχο μέχρι τη Γη του Πυρός. Όσο για την αλλαγή του χρόνου, μας βρίσκει συνήθως σε βαθύ ύπνο, καθώς, όταν ταξιδεύουμε, ξυπνάμε κατά κανόνα νωρίς, για να χαρούμε τη μέρα αλλά και για να επωφεληθούμε φωτογραφικά από το υπέροχο πρωινό πλάγιο φως.

Έστω όμως κι αν οι γιορτές δεν σημαίνουν τίποτε το ιδιαίτερο για μας, συνδέονται εκ των πραγμάτων με έντονες ταξιδιωτικές μνήμες, με ίσως πιο σημαδιακή Πρωτοχρονιά εκείνη που περάσαμε το 2008, στον αντίποδα του «πνεύματος των ημερών», σε ένα από τα πιο κολασμένα σημεία του πλανήτη Γη. Στο βαθυπέδιο Ντάνακιλ, και πιο συγκεκριμένα στο γεωθερμικό πεδίο του Νταλόλ και στη λίμνη Ασάλε, στη βόρεια Αιθιοπία.

Μέσα στο κολασμένο λιοπύρι, ανάμεσα σε στρατιές από καμήλες που περίμεναν στωικά να ζαλωθούν με το φορτίο τους, δεκάδες άνθρωποι εξόρυσσαν πλάκες αλατιού με τελείως πρωτόγονα εργαλεία, παλεύοντας για τον επιούσιο σε συνθήκες που δύσκολα φαντάζεσαι να επικρατούν ακόμη και σε κάτεργο. Της Γης οι κολασμένοι... Ο πρώτος στίχος της Διεθνούς, με σάρκα και οστά.

Το μέρος αυτό είναι πολιτογραφημένο ως το πιο ζεστό του πλανήτη, με μέση ετήσια θερμοκρασία τους 35 βαθμούς Κελσίου, ενώ κατά τους καλοκαιρινούς μήνες ο υδράργυρος καβαλάει συχνά πυκνά τους 45, ακόμη και τους 50 βαθμούς. Ταυτόχρονα, είναι και ένα από τα χαμηλότερα χερσαία σημεία, αφού βρίσκεται 125 μέτρα κάτω από τη στάθμη της θάλασσας. Μα η ακαταμάχητη για μας γοητεία του εντοπίζεται κυρίως στο γεγονός ότι είναι γεωλογικά ενεργό και προσφέρει απόκοσμες εικόνες, σαν να έπεσε ένα κομμάτι από τον Άρη επί της Γης.

Το έδαφος είναι ένα ξερό χαρμάνι από χώμα και αλάτι σε πολύ μεγάλη περιεκτικότητα, ενώ ολόκληρη η περιοχή βράζει, ξερνώντας θειάφι και ποτάσα από αναρίθμητα γκέιζερ. Αυτά τα γκέιζερ δημιουργούν αναβράζουσες λίμνες από ένα υγρό ελαιώδες και δηλητηριασμένο που σκοτώνει σχεδόν ακαριαία όσα δυστυχή διψασμένα πουλιά, ακρίδες και λοιπά έμβια επιχειρούν να πιουν απ’ αυτό.

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
Τα γκέιζερ δημιουργούν αναβράζουσες λίμνες από ένα υγρό ελαιώδες και δηλητηριασμένο που σκοτώνει σχεδόν ακαριαία όσα δυστυχή διψασμένα πουλιά, ακρίδες και λοιπά έμβια επιχειρούν να πιουν απ' αυτό.Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν

Τώρα πια έχει φτιαχτεί κανονικός δρόμος που κατεβαίνει μέσα σε τέσσερις ώρες από την κωμόπολη Μέκελε, που βρίσκεται ψηλά, στα 2.000 μέτρα, μέχρι κάτω στο βαθυπέδιο με το αρνητικό υψόμετρο.

Κατά την επίσκεψή μας όμως το 2008, μόνο καθ’ υπέρβαση μπορούσες να αποκαλέσεις «δρόμο» τη διαδρομή που κάναμε. Επί της ουσίας, για παρατεταμένα τμήματα δεν υπήρχε το παραμικρό ίχνος, ούτε σε εισαγωγικά. Απλώς ανεβοκατεβαίναμε κάτι τεράστιες κροκάλες που είχε σμιλέψει το νερό κάποιων ορμητικών εποχιακών χειμάρρων και κάθε τόσο σταματούσαμε για να αποφανθούν οι οδηγοί ποια κροκάλα είναι η πιο βατή. Χρειάστηκαν πάνω από έντεκα ώρες φραπέδιασμα για να καλύψουμε την απόσταση.

Η προβληματική πρόσβαση δεν ήταν όμως η μόνη δυσκολία. Το βαθυπέδιο Ντάνακιλ ανήκει στο σύστημα του Μεγάλου Αφρικανικού Ρήγματος και καλύπτει το βόρειο τμήμα του λεγόμενου Τριγώνου Αφάρ που εκτείνεται διασυνοριακά σε Αιθιοπία, Ερυθραία και Τζιμπουτί.

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
....σαν να έπεσε ένα κομμάτι από τον Άρη επί της Γης. Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν

Δεδομένων, ωστόσο, των κάκιστων ερυθραιο-αιθιοπικών σχέσεων, στις γεωλογικές αναταράξεις προστίθενται και οι πολιτικές, γεγονός που καθιστά την παραμεθόριο επικίνδυνη και συνεπάγεται υποχρεωτική ένοπλη συνοδεία για να μεταβείς εκεί. Το μέτρο είχε θεσπιστεί πρόσφατα, καθώς της δικής μας επίσκεψης είχε προηγηθεί η απαγωγή πέντε ταξιδιωτών λίγους μήνες πριν, με τις δύο εχθρικές χώρες να αλληλοκατηγορούνται για την εθνικότητα των απαγωγέων. Όχι και το πιο ασφαλές μέρος για επίσκεψη το βαθυπέδιο…

Η Πρωτοχρονιά μάς βρήκε παρέα με δυο νεαρούς Βέλγους, τους μόνους ξένους που κάνανε την ίδια μ’ εμάς διαδρομή, μα κυρίως με κάμποσους ντόπιους της φυλής Αφάρ που συναντήσαμε στις όχθες της λίμνης Ασάλε – η οποία Ασάλε δεν είναι καθόλου λίμνη όπως την εννοούμε εις την τρέχουσα, παρά ένα αχανές πεδίο αλατιού, μειγμένου με λιγότερη ή περισσότερη ξεραμένη λάσπη από τη σκόνη που φέρνουν οι αέρηδες.

Εκεί, λοιπόν, μέσα στο κολασμένο λιοπύρι, ανάμεσα σε στρατιές από καμήλες που περίμεναν στωικά να ζαλωθούν με το φορτίο τους, δεκάδες άνθρωποι εξόρυσσαν πλάκες αλατιού με τελείως πρωτόγονα εργαλεία, παλεύοντας για τον επιούσιο σε συνθήκες που δύσκολα φαντάζεσαι να επικρατούν ακόμη και σε κάτεργο. Της Γης οι κολασμένοι… Ο πρώτος στίχος της Διεθνούς, με σάρκα και οστά. Στο βαθυπέδιο Ντάνακιλ, ανήμερα Πρωτοχρονιάς 2008.

Κώστας Ζηρίνης & Ισαβέλλα Μπερτράν: Η Πρωτοχρονιά μας στην κόλαση του βαθυπέδιου Ντάνακιλ Facebook Twitter
Φωτο: Κώστας Ζηρίνης-Ισαβέλλα Μπερτράν

__________

Ο Κώστας Ζηρίνης και η Ισαβέλλα Μπερτράν είναι φωτογράφοι/ περιηγητές, www.zyrinis.gr

Ταξίδια
0

ΑΦΙΕΡΩΜΑ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Nothing Days / Νάπολη: Γιορτάζοντας τη χαρά της ζωής στη σκιά του Βεζούβιου

Ένα «ανοιξιάτικο» τριήμερο σε μία πόλη που ξέρει από φυσικές καταστροφές αλλά ξέρει και να υμνεί τη ζωή, και μία μεγάλη βόλτα στην Πομπηία και στο Ερκολάνο. Από το αρχαίο «fast food» στις σύγχρονες γεύσεις της ναπολιτάνικης κουζίνας.
M. HULOT
Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ταξίδια / Ο Δημήτρης και ο Κερέμ κάνουν πράξη την ελληνοτουρκική φιλία

Ο ένας Έλληνας, ο άλλος Τούρκος. Δύο άνθρωποι που γνωρίστηκαν, έγιναν φίλοι και αποφάσισαν να δημιουργήσουν έναν χώρο που να αποτυπώνει όλα όσα τους συνδέουν − και όχι όσα τους χωρίζουν. Το «Meraki Café» στην Κωνσταντινούπολη. 
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Μπορεί να μην είναι ρόδινα τα πράγματα στην επαρχία, αλλά και πού είναι;»

Η Ευγενία Μαστοράκη άφησε την Αθήνα για την Οκτωνιά, ένα μικρό, γραφικό χωριό στην Εύβοια, όπου ζει με τον σύζυγό της και τα δυο τους παιδιά. Της λείπουν πολλά πράγματα, αλλά εκεί ανασαίνει καλύτερα.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η επαρχία έχει ανάγκη όλους εκείνους που κάθε Χριστούγεννα, Πάσχα ή καλοκαίρι επιστρέφουν στους τόπους τους και λένε: «Τι ωραία θα ήταν να γυρνούσα μόνιμα»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Η κατάσταση στο Μεσολόγγι σήμερα είναι δύσκολη αλλά και ελπιδοφόρα»

Ο Αλέξανδρος Παναγιωτόπουλος επέστρεψε στο Μεσολόγγι και δημιούργησε την ομάδα Messolonghi by Locals με στόχο να επαναφέρει στο προσκήνιο την αξία τού να μένεις, να ζεις και να δημιουργείς στον τόπο σου.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η παλιά Ελλάδα που νομίζαμε πως χάθηκε ζει ακόμα σε τόπους σαν τη Νίσυρο»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη Νίσυρο οι άνθρωποι δουλεύουν - αλλά υπάρχει χρόνος και για την ψυχή»

Τη στιγμή που η Καλαμάτα άρχισε να του θυμίζει την Αθήνα, ο Σταύρος Παναγιωτόπουλος μετακόμισε σε έναν τόπο όπου δεν χρειάζεται να περιμένει τις διακοπές, μια και έχει το καλοκαίρι έξω από την πόρτα του.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Ταξίδια / Οδοιπορικό στη «Στέγη του Κόσμου», το Θιβέτ

Σ’ αυτόν τον τόπο, ανάμεσα σε πανύψηλες χιονοσκέπαστες κορφές και απύθμενες χαράδρες, ο χρόνος και ο χώρος διαστέλλονται, ενώ στους απέραντους αγριότοπους όπου κατοικεί ο Θεός επιζεί ακόμα η γαλήνη ενός χαμένου παραδείσου.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΒΑΡΒΑΡΕΣΟΣ
Η Ελένη Νέρουππου άφησε την Αθήνα και βλέπει πια τους κόπους μιας χρονιάς στο Βασιλικό Ευβοίας να ανταμείβονται σε ένα μπουκάλι κρασί

Γειτονιές της Ελλάδας / «Στη φύση, καθετί που παράγεις νιώθεις ότι είναι παιδί σου»

Η Ελένη Νέρουππου άφησε το Παγκράτι για να καλλιεργεί αμπέλια στο Βασιλικό Ευβοίας, για να ζήσει σε έναν τόπο όπου «οι ρυθμοί είναι πιο αργοί και σου επιτρέπουν να απολαύσεις ό,τι κάνεις».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Ταξίδια / Ανακαλύπτοντας την ξεχασμένη ελληνική κοινότητα της Αντίς Αμπέμπα 

Οι σκηνοθέτες Χρόνης Πεχλιβανίδης και Μαρία Γιαννούλη, κάνοντας έρευνα για το νέο τους ντοκιμαντέρ στην Αιθιοπία, ήρθαν σε επαφή με τα απομεινάρια της άλλοτε ένδοξης ελληνικής παροικίας. 
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Τρέλα θέλει το βουνό και ενέργεια»

Από τα Σεπόλια έως την Τρίπολη και το καταφύγιο του Μαινάλου, ο Άρης Γιαννούκος αφηγείται την 20χρονη πορεία του μακριά από την πρωτεύουσα και πώς βρήκε στο βουνό πνευματική ηρεμία, λιγότερο άγχος και καθαρό μυαλό.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους

Ταξίδια / Γιατί τα ταξίδια δεν έφεραν πιο κοντά τους ανθρώπους;

Τα ταξίδια στο εξωτερικό αυξάνονται εδώ και δεκαετίες σε όλο τον κόσμο. Το ίδιο όμως και ο εθνικισμός. Όπως φαίνεται, μόνο ο Μαρκ Τουέιν πίστεψε ότι «τα ταξίδια σκοτώνουν την προκατάληψη, τη μισαλλοδοξία και τη στενομυαλιά».
THE LIFO TEAM
«Η εργασία έχει πάψει να είναι μόνο τρόπος επιβίωσης και έχει γίνει κομμάτι του τρόπου που επιλέγω να ζω»

Γειτονιές της Ελλάδας / «Ο κόκοράς μας τραγουδάει, λες και κάνει soundcheck σε φεστιβάλ»

Η Κατερίνα Ζέρβα δημιούργησε, μαζί με φίλους της, το Evergreen Project, μια ιδιαίτερη κοινότητα στη Φθιώτιδα, όπου «οι ανατολές είναι ζωγραφιά» και όλα συνυπάρχουν «σαν μια μεγάλη, αγαπημένη οικογένεια».
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
«Η εικόνα που κυκλοφορεί για τα χωριά ως απομονωμένες κοινότητες κάπου στην Άγρια Δύση δεν θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την πραγματικότητα».

Γειτονιές της Ελλάδας / Η Χριστίνα βρήκε το χωριό των ονείρων της, με έναν τρόπο που θα ζήλευε κι ο Κοέλιο

Όλο το σύμπαν συνωμότησε, ώστε η Χριστίνα Πιλαβίδου και ο σύζυγός της, σε μια παρόρμηση της στιγμής, να αφήσουν την Αθήνα για το Αργυροχώρι Φθιώτιδας. Σήμερα μεγαλώνουν τα τρία τους παιδιά με τρόπο όσο το δυνατόν πιο αυτάρκη και καταρρίπτουν όλα τα κλισέ για την επαρχία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ