Οι Κεραυνοί της Marvel αποτελούν τη διάδοχη κατάσταση των Avengers, αλλά σε τριτοκλασάτη εκδοχή, κάτι σαν τη Suicide Squad της DC, αλλά με αυτήν την ψυχο-υγειονομική εμμονή που διακρίνει αισθητά τα δύο studio. Το «Thunderbolts» είναι βασικά κωμωδία δράσης, και ξεκινά με την απόπειρα της τερματικά διεφθαρμένης διευθύντριας της CIA, της κόμησσας Βαλεντίνα Αλέγκρα ντε Φοντέν (η Τζούλια Λιούις-Ντρέιφους καρικατούρα) να ξεπαστρέψει μια χούφτα αντιήρωες όπως ο Τζον Γουόκερ/Κάπτεν Αμέρικα δεύτερης διαλογής, από τους οποίους ξεχωρίζει η Γιελένα Μπέλοβα (Πιού), αδελφή της Μαύρης Χήρας, και μαζί τον Μπάκι (Σταν), ο οποίος από Στρατιώτης του Χειμώνα είναι πλέον υπουργός και εχθρός στα ύπουλα σχέδιά της. Στη στημένη ενέδρα μέσα σε μια τεράστια αποθήκη ξυπνά, από άλλο ανέκδοτο, ένας αινιγματικός τύπος (ο Λιούις Πούλμαν, γιος του γνωστού Μπιλ), ξυπόλυτος και με τις πιτζάμες του, πράος και αφελής, αγνοώντας πλήρως τι συμβαίνει − μια μεσσιανική φιγούρα σε πλήρη αμνησία. Όποιος τον αγγίζει, μεταφέρεται σε ένα σκοτεινό δωμάτιο με τις χειρότερες αναμνήσεις της ζωής του, και η, λίγο κουρασμένη από την πατρική καζούρα του Κόκκινου Φρουρού, Γιελένα ευαισθητοποιείται περισσότερο και μαγνητίζεται από τις απότομες μεταπτώσεις και τη μυστηριώδη ρευστότητα του «Μπομπ», όπως τον αποκαλούν κοροϊδευτικά όλοι, ώσπου φανερώνει υπερδυνάμεις ακαταμάχητες και περιζήτητες: ο ψηλός τουρίστας στην εμπλοκή της ηθικά ελεγχόμενης κυβέρνησης και των αναπληρωματικών ηρώων φαντάζει το αρνητικό αντίδοτο του Σούπερμαν, ένα κινούμενο κενό που εξαφανίζει από προσώπου γης τους ανύποπτους πολίτες, αλλά και όποιον δεν συμμαχεί με τις κυμαινόμενες προθέσεις του, σκορπώντας κενό και σκιές. Η απόπειρα της Marvel να λανσάρει έναν καταθλιπτικό αγωνιστή που παλεύει με μια ανείπωτη, μεταδοτική, και όπως φαίνεται πολλαπλασιασμένη μαυρίλα, ομολογουμένως μια τολμηρή χειρονομία προς τον αόρατο ψυχικό κόσμο έναντι της συνηθισμένης συνταγής σωτηρίας του κόσμου από ένα εξωγήινο κακό, κινείται στα τυφλά, επεισοδιακά και επιφανειακά, και πέφτει με τη σειρά της στο κενό καταρρέοντας σαν τους ουρανοξύστες της Νέας Υόρκης, καθώς το «Thunderbolt» επιμένει σε κωμικά ιντερλούδια νευρικά τοποθετημένα σε τακτά χρονικά διαστήματα, για να μην παρεξηγηθεί η ελαφρότητα του όλου εγχειρήματος. Αυτός ο ορεκτικός κρίκος μιας νέας φάσης που οδηγεί σύντομα στους «Fantastic Four» και ίσως σε μια υπό όρους επαναφορά κάποιων από τους παλιούς Εκδικητές δεν είναι τίποτε παραπάνω από μια παράγωγη υποσημείωση, το προϊόν ενός αλληλένδετου οργανισμού που μοιάζει με γιγαντιαίο μηχανισμό που συνέρχεται από το endgame του, αναμασώντας γνωστά μοτίβα.