Τριάντα χρόνια μετά την τερατώδη απόπειρα μεταφοράς των περιπετειών του δημοφιλέστερου χαρακτήρα της Nintendo, η ύπαρξη της οποίας βασάνιζε τον συγχωρεμένο τον Μπομπ Χόσκινς μέχρι το τέλος της ζωής του, επιτυγχάνεται πλήρης αποκατάσταση διά της οδού των κινουμένων σχεδίων.

 

Αν το αντίπαλο δέος του Sonic είχε τους περιορισμούς της live-action δράσης, τους οποίους έκαμπτε το ολοζώντανο καρτούν που ακούει στο όνομα Τζιμ Κάρεϊ –ο βασικός λόγος για να δεις εκείνες τις ταινίες–, η Nintendo επέλεξε το format του animation, το οποίο δίνει τη δυνατότητα στους δημιουργούς να αναπλάσουν δημιουργικά το σύμπαν του παιχνιδιού και να πολλαπλασιάσουν τα οπτικά ευρήματα. Εδώ θα δούμε τον Μάριο να εξασκεί, επιτέλους, την πραγματική του επαγγελματική ιδιότητα, αυτή του υδραυλικού –έκτακτο το δισδιάστατο κλείσιμο του ματιού με τη διαδρομή στα νεοϋορκέζικα σοκάκια‒ σε μια ξεκαρδιστική σκηνή, όπου αυτός και ο αδερφός του έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από μια διαρροή σε σωλήνα νεροχύτη, και ένα εξαγριωμένο βρομόσκυλο.

 

Αμέτρητα τα easter eggs και οι αναφορές για τους φαν του παιχνιδιού σε μια ταινία που διατρέχει την ιστορία του ήρωα από τα πρώτα του βήματα, όταν απλώς υπερπηδούσε διερχόμενα βαρέλια, ως τα τρισδιάστατα ανοιχτά σύμπαντα της νεότερης εποχής και τους φρενήρεις αγώνες του «Mario Kart», με το score να αποτελείται από παραλλαγές και παιχνιδίσματα γνώριμων μουσικών θεμάτων.

 

Ευτυχώς, δεν χρειάζεται να έχεις επαφή με τα παιχνίδια για να απολαύσεις το φιλμ. Απέχει από τη συνήθη βαβούρα και την υστερία των καρτούν της Illumination, δεν αντιμετωπίζει τα παιδιά ως όντα με attention span χρυσόψαρου, το σκίτσο του έχει διαφορετική, πιο σύνθετη υφή από άλλα φιλμ της εταιρείας, έχει πλάκα, τρυφερές στιγμές αλλά και μια πρώτη γνωριμία με το concept της «συναίνεσης». Εν ολίγοις, ούτε τα παιδιά ούτε οι γονείς θα μετανιώσουν που πάτησαν το start.