Αν παρατηρήσετε, από τότε που ο Λάρι Γουατσόφσκι έγινε Λάνα, η ευαισθησία των ιστοριών που αφηγούνται τα αδέλφια μετατοπίζεται αργά αλλά σταθερά προς τον γυναικείο χαρακτήρα και την πιο θηλυκή ψυχοσύνθεση. Όχι πως οι δημιουργοί του Μάτριξ έχουν απαρνηθεί την περιπέτεια ως βασικό εργαλείο δράματος ή έχουν πάψει να βλέπουν τον άνθρωπο με τη ματιά ενός... εξωγήινου: το Πεπρωμένο της Τζούπιτερ πραγματεύεται μια λιγότερο επιστημονικής και περισσότερο φαντασίας υπόθεση, σύμφωνα με την οποία μια ταπεινή και φτωχή καθαρίστρια ρωσικής καταγωγής που μένει και εργάζεται στο Σικάγο γίνεται μήλον της έριδος ανάμεσα σε τρία αδέλφια από άλλον πλανήτη, τα οποία εντοπίζουν τον κυτταρικό της τύπο, βεβαιώνονται πως η πραγματική της καταγωγή της είναι βασιλικότατη και διεκδικούν την απρόθυμη γαλαζοαίματη ο καθένας για να εξυπηρετήσει τα δικά του συμφέροντα, με απώτερο σκοπό να ελέγξουν καλύτερα την αυτοκρατορία τους μέσω του χρόνου που εξαγοράζουν, και, σε μια ψυχαναλυτική επίφαση με πολλούς θεατρικούς μονολόγους, να εκδικηθούν ο ένας τον άλλο (και ο Έντι Ρεντμέιν τη μητέρα του, που μάλλον τον τραυμάτισε ανεπανόρθωτα, παρότι έχει πεθάνει, σε ηλικία μόλις 14.000 ετών!). Το δυνατό σημείο της ταινίας είναι τα διαπλανητικά κυνηγητά, η σκηνική μεγαλοπρέπεια, με το φρενήρες μοντάζ να διακόπτεται από στατικούς διαλόγους, ένθετες πληροφορίες, σε ένα σύνολο κοινότοπο και μπουκωμένο, σαν ρομαντικό videogame.