Το 1977 ο Κλοντ Μπερί, μεγάλη φιγούρα του γαλλικού ψυχαγωγικού και σοφιστικέ σινεμά, έγραψε και σκηνοθέτησε την επιτυχία το Un moment d' egarement, με πρωταγωνιστές τον Ζαν-Πιερ Μαριέλ και τον Βικτόρ Λανού. Το Χόλιγουντ τσίμπησε έπειτα από μερικά χρόνια το concept και το απέδωσε σεξιστικά και αγοραία με μια ακόμη μεγαλύτερη επιτυχία, το Blame it on Rio, σε σκηνοθεσία του Στάνλεϊ Ντόνεν, σε μία από τις χειρότερες στιγμές του (έχει υπογράψει το Τραγουδώντας στη Βροχή), με τον Μάικλ Κέιν και τον Τζόζεφ Μπολόνια, υπάλληλο και αφεντικό αντίστοιχα, που πάνε διακοπές να ξεσκάσουν στη Βραζιλία, παίρνοντας μαζί τις έφηβες, σέξι κόρες τους, ώσπου η μία από τις δύο, η Μισέλ Τζόνσον (η άλλη είναι η Ντέμι Μουρ), ρίχνεται συνεχώς και αγρίως στον εμβρόντητο και όχι και τόσο αθώο Κέιν. Ο κύκλος φαίνεται να κλείνει με τον γιο του Κλοντ Μπερί, τον βραβευμένο για το The Artist Τομάς Λανγκμάν, να στήνει την ίδια ιδέα, με τον Φρανσουά Κλιζέ και τον Βενσάν Κασέλ στους αντίστοιχους ρόλους των φίλων που ταξιδεύουν, αυτήν τη φορά στην Κορσική. Ο ωραίος μπαμπάς, ο Κασέλ, βρίσκεται σε στιγμή αδυναμίας και η κόρη του γραφικού κολλητού του, του Κλιζέ, η Λούνα, που κολάζει και άγιο, αναπαράγοντας το στερεότυπο του νυμφιδίου για τον 21ο αιώνα, τον αποπλανεί. Ο Κλυζέ μαθαίνει πως κάτι τρέχει και ψάχνει οργισμένος να βρει ποιος παρέσυρε το κοριτσάκι του. Ευτυχώς, ο Ρισέ δεν μένει μόνο στη σεξοκωμική πλευρά του πράγματος και προσπαθεί να ανιχνεύσει την πηγή της διαφοράς ηλικίας σε μια σχέση εν τη γενέσει της, καθώς και την γκρίζα ζώνη ανάμεσα στην πυγμαλιωνική κολακεία και στην εφηβική απερισκεψία – αν και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η κολακεία και η γοητεία τού να κατακτάς ισχύει για τη νεότερη, όπως και η απερισκεψία της επιθυμίας για τον μεγαλύτερο.