Σε ένα τοπίο που μοιάζει με το τελευταίο σύνορο της Γης, σχεδόν ενωμένο με τον ουρανό και συνειρμικά μέρος συνάντησης ζωντανών και νεκρών, ένας άντρας περιγράφεται από μηχανικές κινήσεις καθημερινότητας. Σύντομα μαθαίνουμε πως πενθεί τη σύζυγό του, που πέθανε πρόσφατα σε τροχαίο, όμως τα σκληρά χαρακτηριστικά του και οι ασχολίες που έχει στη ζωή του δείχνουν έναν χαρακτήρα που δεν τον τσακίζει τίποτα. Ισχύει, όμως, αυτή τη φράση;

 

Ο Ισλανδός σκηνοθέτης Χλίνουρ Πάλμασον χρησιμοποιεί μια πληροφορία που έρχεται ως σοκ στην ψυχή του ήρωα, όχι τόσο για τις συνέπειες που θα έχει αλλά για να προσπαθήσει να εισχωρήσει μέσα σε αυτήν, έναν χώρο ερμητικά κλειστό για το στερεότυπο του ψυχρού και ανέκφραστου Βορειοευρωπαίου.

 

Το καταφέρνει μέσα από πλάνα που διαρκούν πολύ, κάμερες παρακολούθησης που υποδηλώνουν τη μεταφυσική παρουσία αλλά και ένα ξέσπασμα που φανερώνει τον άνθρωπο πίσω από το προσωπείο και φέρνει την ανατολή της λευκής μέρας του τίτλου, ένα χωροχρονικό σημείο κάθαρσης από λάθη και ανείπωτα συναισθήματα.