Στην αρχική σκηνή της ταινίας η Νόρα, έχοντας χάσει και τους δυο γονείς της σε τροχαίο και μεγαλώνοντας σε χωριό της Σαουδικής Αραβίας, διατυπώνει ένα αίτημα μετακίνησης στην πόλη και, πρακτικά, εξωτερικεύει τη λαχτάρα της για ελευθερία. Aν την άκουσε κάποια ανώτερη δύναμη εκεί έξω, απάντησε στο αίτημά της με τη μετάθεση στο χωριό ενός πρώην ζωγράφου και νυν δασκάλου, ο οποίος επιχειρεί να διευρύνει το πνεύμα των μαθητών του, φέρνοντας φρέσκο αέρα στην καθημερινότητά τους. Κι αυτό, όπως φαντάζεστε, δεν γίνεται δεκτό με ενθουσιασμό από τους γηραιότερους.

 

Οι δυο ήρωες, με τη βοήθεια του παντοπώλη της γειτονιάς, θα γνωριστούν και η γνωριμία τους θα φέρει μια σειρά από συναντήσεις αμφίδρομα ευεργετικές με αφορμή τον σχεδιασμό ενός πορτρέτου της Νόρα – σωστό σκάνδαλο για την τοπική κοινωνία.

 

Στην ταινία του Ταφίκ Αλζαϊντί η τέχνη αναδεικνύεται σε παράγοντα ελευθερίας, κινητήριο δύναμη της ανατροπής. Όχι μόνο η ζωγραφικής, όλες οι τέχνες – «είναι αδιανόητο να μην αρέσουν οι ταινίες σε έναν άνθρωπο που ζωγραφίζει», λέει ο ήρωας σε πείσμα όσων αρνούνται τη θέση που δικαιωματικά έχει ο κινηματογράφος ανάμεσα στις «υψηλές τέχνες», κι ας αποτελεί μια πολύ πιο σύνθετη παραστατική τέχνη από εκείνη του θεάτρου, για παράδειγμα. Κι αν ο Σαουδάραβας δημιουργός καταγράφει τις πρωινές σκηνές με ρεαλισμό και φέρνει στις νυχτερινές μια μικρή αύρα πνευματικότητας, είναι επειδή τα ανήσυχα πνεύματα (καλλιτεχνικά και μη) τίθενται σε πλήρη λειτουργία τη νύχτα.

 

Ναι, η δραματουργία είναι σημειακή, αλλά οφείλουμε να την εξετάσουμε (και) στο πλαίσιο της εθνικής κινηματογραφίας στην οποία ανήκει η ταινία, εντός της οποίας αποτελεί έναν κόκκο στην έρημο – σε αντιστοιχία με τη φράση «σταγόνα στον ωκεανό». Και, ναι, έχει αδυναμίες στη διαχείριση της έντασης ο Αλζαϊντί, το διαπιστώνουμε στην κορύφωση του έργου, αλλά στη ζυγαριά βαραίνουν περισσότερο οι αρετές στη χαρτογράφηση των βλεμμάτων και στην κατάδειξη της περιοριστικής ντόπιας καθημερινότητας, δίχως προσφυγές σε συναισθηματικούς εκβιασμούς ή στη γραφικότητα μιας στείρας ηθογραφίας.