Το Blue Bayou, η ιστορία ενός άνδρα ερωτευμένου με τη γυναίκα του, τρυφερού με την κόρη της, ενθουσιασμένου που σύντομα θα γίνει πατέρας, γενικά εντάξει στη δουλειά και με τους κολλητούς του, που στα καλά καθούμενα γλιστρά στην παρανομία και απειλείται με ολικό ξεριζωμό, θίγει ένα σοβαρό θέμα: παιδιά από την Ασία που υιοθετήθηκαν πριν από το Child’s Citizenship Act του 2000 δεν θεωρούνται Αμερικανοί πολίτες, ακόμη και αν έχουν ζήσει στη χώρα σχεδόν ολόκληρη της ζωή τους, και κινδυνεύουν με άμεση απέλαση.

 

Αυτό παθαίνει στην ταινία ο Αντόνιο Λεμπλάν, υπάλληλος σε ινστιτούτο τατουάζ, μετά από μια επιπόλαιη και άδικη σύλληψη από τον πρώην σύζυγο της συντρόφου του. Γεμάτο από μικρούς και μεγαλύτερους συμβολισμούς για μια χώρα που δεν διστάζει να τιμωρήσει και να εξοστρακίσει τα δικά της παιδιά, βασιζόμενη σε εχθρική εφαρμογή νόμων, το Blue Bayou, που πήρε το όνομά του από το αξέχαστο τραγούδι που έγραψε ο Ρόι Όρμπινσον, έκανε μεγάλη επιτυχία το 1977 με την αισθαντική της εκτέλεση η Λίντα Ρόνσταντ και εδώ ερμηνεύει η Αλίσια Βικάντερ στην οικογενειακή γιορτή μιας όψιμης φίλης του Αντόνιο (η Λιν Νταν Φαμ, ο πιο αυθεντικά συγκινητικός χαρακτήρας της ταινίας, κρίκος μεταξύ του ξεκομμένου παρελθόντος του ήρωα και της ψυχικής και σωματικής οδύνης του αποχωρισμού), περιπλέκει και φορτώνει την αφήγηση, θέλοντας να δώσει μια εφιαλτική τροπή, σαν καταιγίδα που παραμονεύει για να καταστρέψει τα ταπεινά όνειρα ενός νεανικού ζευγαριού που πασχίζει να στήσει ένα τίμιο σπιτικό, ίσως από την ανάγκη του σκηνοθέτη και πρωταγωνιστή Τζάστιν Τσον να μεταφέρει επιτακτικά και εμφατικά τις ιστορίες που έχει ακούσει από τους κοντινούς του ανθρώπους και να κρούσει έναν κώδωνα κινδύνου.

 

Το κάνει με κλιμακούμενο μελοδραματισμό και μια σχηματοποίηση των χαρακτήρων, συμπεριλαμβανομένου και του δικού του, αν και συχνά η νοτισμένη υφή της Λουιζιάνα απηχεί, με έναν ενδιαφέροντα συσχετισμό, την ασιατική υγρασία.