Καθώς είχε ξεκινήσει ήδη η (αναπόφευκτη) δύση του Τσέχικου Νέου Κύματος, λόγω της άγριας καταστολής που ακολούθησε την πολυετή προσπάθεια φιλελευθεροποίησης της χώρας, η οποία έλαβε άδοξο τέλος τον Αύγουστο του 1968, βγήκε στις αίθουσες το Cremator, η δεύτερη μόλις ταινία του Γιουράι Χερτζ και μία από τις αγαπημένες ταινίες του Γιώργου Λάνθιμου – το επισημαίνουμε για τους πολυάριθμους φαν του σκηνοθέτη.

 

Κεντρικός χαρακτήρας είναι ο ιδιοκτήτης ενός κρεματορίου, ένας εκπρόσωπος της μεσαίας τάξης, η οποία, παραδοσιακά, φοβούμενη ότι θα χάσει τα προνόμιά της, υποκύπτει στον ολοκληρωτισμό. 

 

Μέσα από την αφήγηση αυτού του κυνικού, αποκρουστικού κομπέρ, που σταδιακά ενστερνίζεται τον ναζισμό και τον συγχέει με τις θρησκευτικές του αναζητήσεις –πολιτική και θρησκεία πάνε χέρι-χέρι‒, και μέσα από μια παραμορφωτική φωτογραφία, εμβόλιμες εικόνες φρίκης και μεταβάσεις από σκηνή σε σκηνή που δίνουν την αίσθηση ενός αδιάκοπου εφιάλτη αλλά και μιας αιτιοκρατικής σύνδεσης που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην τελείωση του Υπέρτατου Κακού ο Χερτζ μας τοποθετεί βαθιά μέσα στο ταραγμένο μυαλό του αντι-ήρωα, συνθέτει το ανατριχιαστικό πορτρέτο του εικοστού αιώνα και γεννά ένα μαυρόψυχο, σουρεαλιστικό αριστούργημα, κινούμενο κάπου μεταξύ της αιχμηρής μαύρης κωμωδίας και του αγνού τρόμου.