Το εύρημα της reality εκπομπής, που μετατρέπει σε θέαμα την εφαρμογή του ιρανικού νόμου, είναι αρκετό για να κινήσει το ενδιαφέρον σε αυτό το ιρανικό φιλμ που βρίσκεται μεταξύ καταγγελίας των ΜΜΕ και ηθογραφίας αλά Φαρχαντί. Στις ταινίες του ο Φαρχαντί συχνά στηλιτεύει ένα απάνθρωπο δικαιικό σύστημα που μεταβιβάζει την αρμοδιότητα της απονομής δικαιοσύνης στον ιδιώτη, «νίπτοντας τας χείρας» του και διαιωνίζοντας τα σκληροπυρηνικά πατριαρχικά ήθη του παρελθόντος. Βέβαια, εκεί που ο Φαρχαντί υφαίνει λαβυρινθώδεις πλοκές, αφήνοντας δεξιά κι αριστερά μυστικά που υποδηλώνουν μια μεγαλύτερη εικόνα από αυτήν που βλέπεις, ο Μασούντα Μπακσί επιλέγει τη σαφήνεια, την απλότητα αλλά και την απλοϊκότητα ενός λαϊκού θεάματος, το οποίο, όμως, αδυνατεί να υπηρετήσει η φεστιβαλική γραφή του. Οι σκηνές εντός της εκπομπής συλλαμβάνουν πειστικά την ατμόσφαιρα ενός ριάλιτι, μόνο που το ανθρώπινο δράμα πίσω από την κάμερα συχνά παραπέμπει εξίσου στην αισθητική και την εκτέλεση ανάλογων εκπομπών κι αυτό αμφιβάλλουμε αν ήταν στις προθέσεις του Ιρανού σκηνοθέτη.