Ο Αστερίξ του 2023 διατηρεί τα γνώριμα χαρακτηριστικά του ήρωα, αν και με ένα μελαγχολικότερο twist ωρίμανσης: συνειδητοποιεί πως τα χρόνια περνούν και δεν έχει καταφέρει πολλά, παραμένει ένα περιορισμένο μεγάλο χωριατόπουλο χωρίς αξιώματα και αγάπη, πέραν του Οβελίξ, ο οποίος βασικά δεν αλλάζει ποτέ, αν και τολμά, εν τη αφελεία του, περισσότερο από τον ατσίδα φίλο του και ξέρει πότε τον απορρίπτουν, διότι διαθέτει την ενσυναίσθηση που θέλουν οι γυναίκες!

 

Οπότε, μια εξωτική περιπέτεια είναι ό,τι πρέπει μετά τα χλιαρά αποτελέσματα της μεγάλης βόλτας στη Βρετανία, πριν από μια δεκαετία, και ο Γκιγιόμ Κανέ, λίγο μαραμένος, πάντα συμπαθής, αν και όχι πια χαριτωμένος, τυλίγει τον Αστερίξ του με μια υπαρξιακή κουβερτούλα και ένα μακρύ ταξίδι ως την Κίνα με αρκετή δόση πονηριάς, διότι από κει περιμένει η μεγάλη επένδυση να φέρει πίσω εισπράξεις, με δεδομένο πως οι χαρακτήρες των Γκοσινί και Ουντερζό δεν έπιασαν ποτέ στην Αμερική.

 

Με πολλές ημι-γούξια, ελαφρο-κουνγκ φου μάχες, πλοκή με Καίσαρα τον Βενσάν Κασέλ, που δεν έχει πάντα πλάκα, μια περιστασιακή και άσφαιρη Κλεοπάτρα από τη Μαριόν Κοτιγιάρ (μας έλειψε η Μπελούτσι) τόσο περαστική που το σύντομο cameo του Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς είναι πιο αστείο, αυτό που ξεχωρίζει στον άγαρμπα σκηνοθετημένο Δρόμο για την Κίνα είναι το χιούμορ παραλογισμού που έχει ο Κανέ και ο κολλητός του, ο Ζιλ Λελούς ‒ το πιο πετυχημένο από τα πολλά, διάσπαρτα ανέκδοτα είναι η σεκάνς με τον τυφλό Κινέζο που φεύγει εκτός κάδρου από τη σφαλιάρα και γελοιοποιείται από τον πιο άσχετο χαρακτήρα που ακολουθεί την αποστολή διάσωσης της Κινέζας αυτοκράτειρας από τις ανατρεπτικές διαθέσεις ενός δολοπλόκου. Αλλά με τα χωρατά δεν στρώνει μια τόσο μεγάλη σε κλίμακα και φιλοδοξία ταινία.

 

Ο δεύτερος από τους πέντε Αστερίξ, αυτός του Αλέν Σαμπά με την «καλή» Κλεοπάτρα, παραμένει ο καλύτερος με διαφορά, ο πρώτος με τον Μπενίνι να αναφωνεί «Μα τον Τουτάτη» είναι μια χαρά και από τον τρίτο μόνο ο Αλέν Ντελόν είναι η ανατρεπτική αποκάλυψη ‒ και η πιο εμπνευσμένη στιγμή όλων των περιπετειών.