Όσοι παρακολουθούν την πορεία του ξεχωριστού Σ. Κρεγκ Ζάλερ, με το Bone Tomahawk και τώρα με τον Καβγά στο Μπλοκ 99, μάλλον θα σταθούν στην ωμή βία των ταινιών του, ικανοποιημένοι που βρέθηκε κάποιος αντάξιος του Σαμ Πέκινπα, που δεν αυτολογοκρίνεται. Άδικο το συμπέρασμα, γιατί ο Αμερικανός auteur επικεντρώνεται σαφώς περισσότερο στους χαρακτήρες, με το ομολογουμένως άγριο στραπατσάρισμα να μην ξεπερνάει το ένα τέταρτο καθαρού χρόνου στη δίωρη και κάτι παραπάνω περιπέτεια ενός θυμωμένου άνδρα που απολύεται από τη δουλειά του, αντιλαμβάνεται πως η γυναίκα του τον απατά, τη συγχωρεί, δουλεύει για πρώτη φορά ως βαποράκι, συλλαμβάνεται, φυλακίζεται και προσπαθεί να καθαρίσει με τα ίδια του τα χέρια αυτούς που τον εκβιάζουν, ενώ ταυτόχρονα έχουν όμηρο και απειλούν με σαδιστική άμβλωση την έγκυο πλέον σύζυγό του. Ο μεταμορφωμένος προς το καλύτερο Βινς Βον κρατάει το έργο με το τεράστιο σώμα του και με προσηλωμένο το βλέμμα σε μια βραδυφλεγή περιπέτεια (δωματίου ουσιαστικά) με ρεαλισμό και δυναμική, που ίσως μένει λίγο παραπάνω στις προθέσεις και στις σκέψεις των χαρακτήρων, που ωστόσο είναι ένας κι ένας και αποζημιώνουν: από τον Βον και την έξοχη Τζένιφερ Κάρπεντερ σε έναν δύσκολο ρόλο αντίδρασης και αναμονής, μέχρι τον μοχθηρό διοικητή των βαρυποινιτών, τον Ντον Τζόνσον, και τον καπετάνιο των ψυχανώμαλων, τον πάντα απολαυστικό Ούντο Κίερ ως εκβιαστή που εκτελεί φονικές παραγγελιές. Το κλίμα παραπέμπει ευδιάκριτα στα '70s, με τον Ζάλερ σταδιακά να εξελίσσεται σε επίγονο του Σίντνεϊ Λιούμετ, με b-movie καρδιά.