Οπερατικός σουρεαλισμός από τον θυελλώδη Ντε Λα Ιγλέσια, που φυσιολογικά ενθουσίασε τον πρόεδρο της κριτικής επιτροπής στο Φεστιβάλ Βενετίας Κουέντιν Ταραντίνο, ο οποίος, πάντα χαρούμενος όταν εντοπίζει κοιτάσματα ταραντινισμού across the Atlantic, του έδωσε τον Αργυρό Λέοντα Σκηνοθεσίας (η ταινία είναι επίσης υποψήφια για 15 βραβεία Γκόγια στην Ισπανία). Η Τελευταία Ακροβάτις της Μαδρίτης φεύγει με φούρια από το 1937, μετά από μερικές καταπληκτικές εισαγωγικές σκηνές με τον πατέρα του Χαβιέ και κλόουν του τσίρκου να σφάζει με χαντζάρα τους στρατιώτες, και προσγειώνεται στο εγκατεστημένο φρανκικό καθεστώς το 1973, με ένα εξαντλητικά αξέχαστο ερωτικό τρίγωνο, βουτηγμένο στην εκδίκηση και τον παραλογισμό. Σατιρίζοντας ακραία τον φασισμό, ο Ντε Λα Ιγλέσια μετατρέπει αυτή την εποποιία των δολοφονικών παλιάτσων σε ένα σπλάτερ που συνορεύει επικίνδυνα με την κωμωδία δράσης και χάνει τελείως τον έλεγχο, χωρίς σκηνοθετικές ντροπές - πρέπει να ήταν μέσα στα πλάνα του το εκτροχιασμένο χάος του τελευταίου ημιώρου. Μια ταινία που φτιάχτηκε για να διχάσει, να εντυπωσιάσει και να λαχανιάσει τον θεατή, μια καρναβαλική αρένα που μεταποιεί το θέατρο της Ιστορίας σε ένα κινηματογραφικό κοκτέιλ σκοτεινιάς και τραγικότητας.